Yaoi of Manhattan

Skinął i z tajemniczym uśmiechem wstał od stołu. Ręce splótł na swoich lędźwiach. Ruszył długim korytarzem. Skręcił w sześćset sześćdziesiąty szósty zakręt, a potem zatrzymał się przy ósmej klatce. Obie liczby były czysto diaboliczne. Miały moc.
-Oto on - powiedział, wskazując palcem żywiołaka w klatce.

-Spójrz na jego oczy - poinstruował. Płonęły. Żywym ogniem. Nie takim jak te Lucyfera, gdy się złościł. - I tak ciągle, bez przerwy. Twierdzi, że nie może tego zatrzymać, że to przeze mnie.
Lucyfer po prostu żywiołaków zbytnio nie rozumiał. Stworzenie ich było dziwne i ze wszystkich stworzeń, tu najmniej się przyczyniał. A jednak okazywało się, że miał na nie naprawdę spory wpływ.

-Chcesz mi powiedziec, że po prostu się mnie bał? - zapytał z kpiną w głosie. Może było i w tym słychać odrobinę pychy, ale taki był. Siedem grzechów głównych skądś się wzięło i Lucyfer już się o to postarał. Ukucnął przy klatce i posłał żywiołakowi pełne władzy spojrzenie. - Może teraz jak się trochę uspokoiłeś to znajdziemy Ci normalną kwaterę.
Klatka momentalnie zniknęła. Lucyfer nie lubił trzymać stworzeń w klatkach. Były jego... armią. Nie więźniami. Dopiero kiedy coś było nie tak, kiedy nie chciał, żeby coś dziwnego mieszało się z normalnością, wtedy ich zamykał.

-Miałeś tylko dowiedzieć się o co chodzi. To nie był żaden test. Jeżeli chcesz testu, możemy powalczyć - powiedział, a w jego oczach pojawiło się coś, co jawiło się pod nazwą "wyzwanie". Nigdy z takiego nie zrezygnował. Poza tym znał wielkość swojej mocy. Wiedział, że nikt nie powinien jej lekceważyć. Żyjąc miliardy lat, nabierał doświadczenia, nabierał mocy - wszystkiego, czego inni mieli teraz po prostu mniej. Dlatego był panem.

-Dobra decyzja - powiedział. - A przynajmniej dla Ciebie.
Lucyfer ostatnio miał bardzo mało rozrywki, a kiedy już udawało mu się jakąś sobie dostarczyć, w końcu i tak kończyło się na pieprzeniu. Każdy choć raz chciał poczuć przy sobie pana Piekieł. Oczywiście, żeby w ogóle się zainteresował, trzeba było nie lada zachodu, jednak na pewno było warto. Teraz jednak rozrywka w innej formie właśnie uciekła mu sprzed nosa. - A więc, chcesz już wrócić do siebie?

-Chodźmy - powiedział, ruszając w odpowiednim kierunku. Ten labirynt korytarzy mógł być zgubny dla każdego, kto nie znał kombinacji Lucyfera. Dlatego nie warto było uciekać z klatek. Tam przynajmniej dostawało się wszystko, co potrzebne. Po ucieczce błąkałoby się po korytarzach przez wieczność. Lucyfer stanął znów w swojej jadalni, a później położył dłoń na ramieniu maga, by na powrót znaleźć się w jego mieszkaniu.

Rzeczywiście, bezmiar korytarzy był przytłaczający, dla kogoś kto ich nie znał. Lucyfer po prostu czuł, w którą stronę iść. Był to może instynkt, a może było tak dlatego, że wszystko było tu zaprojektowane pod niego? Pod władcę?
-Niedługo się zobaczymy, Aleksandrze - powiedział, spokojnym tonem. - A do tego czasu, oszczędzaj siły.

Oj nie powinien. Bo kiedy Lucyfer się do niego zgłosi będzie to albo walka albo chęć sprawdzenia Alexandra. Teraz jednak skinął mu głowa, a chwilę później zniknął. Wyglądało to jakby rozpłynął sie w powietrzu, jak gdyby po prostu nigdy go tutaj nie było, choć w powietrzu pozostał jego zapach...