Yaoi of Manhattan

-Zawsze można zrobić obie rzeczy na raz - powiedział, po czym spojrzał na swoją rękę, w której pojawiła się chusteczka. Wytarł dłonie, po czy rzucił ja przed siebie, a zanim jeszcze dotknęła ziemi, zniknęła. Czary były świetne, magia to coś niesamowitego. Może dlatego Lu lubił magów? Bo znali się na rzeczy? Cóż, na pewno lepiej niż taki wampir, który jedyne co wiedział, co że trzeba się wgryźć w ludzką tętnicę.

Uh, no oczywiście, że w wyczarowaniu chusteczki nie było niczego ciekawego. Gdyby było inaczej byłby raczej kiepskim diabłem. Wolałby już być w takim razie zwykłym magiem.
-Nie wiem, na co masz ochotę? Ja chętnie zabiłbym jakąś babcię - powiedział, pocierając żuchwę, wierzchem dłoni. W zabijaniu do dopiero była magia! Kiedy ciepła krew opuszczała organizm, a serce zatrzymywało się...

-A czemu nie? Babcie są denerwujące. Chodzą do kościoła, czczą mego ojca i zapewne są wielkimi fankami Gabriela. Nie lubię ich - powiedział, przeczesując włosy palcami. Dla Lucyfera zabijanie było jak oddychanie. Żadnej z tych rzeczy robić nie musiał, a jednak obie w jakiś sposób sprawiały mu przyjemność. Czuł przyjemne mrowienie w palcach, kiedy skręcał komuś kark albo torturował na inne sposoby. Było to świetne uczucie. A później oglądał rodziny zmarłych, kiedy Ci płakali. To było dopiero zabawne!

-Każdy sam powoli pada... Chociaż lubię przyspieszać ten proces - powiedział, uśmiechając się iście diabolicznie. Naprawdę, te babcie potrafiły być naprawdę wkurzające, albo Ci kandydaci na kapłanów. A najgorsze były chyba zakonnice. Jakoś nie potrafił ich zdzierżyć. Po pierwsze, to były kobiety! Po drugie, co niby kobiety miały wspólnego z kościołem? Po trzecie, chujnia z grzybami i tyle, kobiety powinny siedzieć przy garach, a nie w kaplicach.

Lucyfer nie spotkał jeszcze żadnej kobiety, która rozłożyła by na łopatki jego. W sumie, to mężczyzny ani dziecka też nie spotkał. W ogóle nikogo. Bezpłciowe aniołki też jakoś rady nie mogły mu dać. Ale co poradzić, przecież nie będzie mu z tego powodu smutno, prawda?
-Dziwisz mi się? Żyję tyle miliardów lat, że to prawie jedyna rozrywka. Kiedyś kto chociaż można byłoby powalczyć z dinozaurami, a teraz? Jedyne zwierzęta domowe to jakieś chomiki, co za żenada...

-Dobre pytanie. Zarazę zaplanowałem na piątek, a wielką powódź w wioskach koło Missisipi na jutro, więc dzisiaj jestem wolny - powiedział, uśmiechając się kącikiem ust. W sumie trudno było zorientować się czy żartuje. On sam jeszcze nie wiedział czy był to żart, czy może naprawdę ześle na ludzkość jakąś zarazę albo powódź. W końcu ostatnio było dość cicho...

Wolny dzień w życiu Lucyfera był tak dziwną i irracjonalną sprawą, że w sumie planów nie miał. Zawsze był zajęty. Przyjemnymi sprawami czy trochę może mniej, ale jednak. A tu proszę. Nie wiedział co się robi w "wolne". Dziwaczne uczucie.
-A co byś polecał? - zapytał w końcu.