Yaoi of Manhattan

Jesse i jego umiejętności kucharskie nie były raczej imponujące. Mógł znać się na broni, samochodach, ale nie na jedzeniu. Dlatego kiedy zaburczało mu w brzuchu, a w lodówce nie zauważył nawet durnego mleka, doszedł do wniosku, że zamiast zakupów pójdzie zjeść do jakiejś taniej knajpy. Najbliżej jego miejsca zamieszkania była mała restauracja - w której w sumie nigdy jeszcze nie był - i to własnie tam się udał. Kiedy już podjechał pod drzwi, popchnął klamkę i wjechał do budynku. W środku było dość pusto. Uniósł głowę, kiedy wyrosła przed nim nagle nieznajoma postać, która po wyglądzie od razu została zaliczona do kategorii: kelner. Jesse nienawidził faktu, że wszyscy patrzyli na niego z góry. Koszmarne uczucie.
-Jestem kaleką, a nie ślepcem, chłopcze - powiedział, uśmiechając się kącikiem ust, po czym rozejrzał się jeszcze raz. Wybrał stolik w samym kącie, gdzie siedząc będzie wyglądał całkiem normalnie. Jak zdrowy człowiek. Podjechał do odpowiedniego miejsca. - Co tu jest najtańsze?

Mężczyzna tylko przewrócił rozbawiony oczami, widząc te rumieńce. On po prostu zażartował ze sposobu powitać. Poza tym wszelka pomoc była mu niepotrzebna. Radził sobie sam, a przynajmniej dopóki nie wyrastały przed nim schody. Wtedy był kłopot, jednak starał się poradzić sobie z problemami.
Jesse zaczął przeglądać kartę, dochodząc w końcu do wniosku, że najtańsze będą grzanki z serem. Trzy, plus szklanka wody. Da radę. Do wieczora mu starczy, wtedy może w końcu wybierze się na zakupy. Złożył zamówienie, po czym roztarł nogi. Mimo braku czucia często czuł ból. Dlatego wciąż łykał jakieś tabletki. Wózek był nieznośny, jednak wiedział, że bez niego nie mógłby się nawet przemieszać. Wyjął z kieszeni portfel, by wyszperać w środku jakieś drobne za posiłek.

Jesse tylko uśmiechnął się drapieżnie na podziękowanie, po czym zaczął jeść. Złapał jedną grzankę w rękę i odgryzł za jednym razem prawie połowę. Nie były świetne, ale spokojnie można było je zjeść. Popił kanapkę wodą. W tym momencie wyczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Pierwszy na myśl przyszedł mu kelner, ale kiedy na niego spojrzał ten miał odwróconą głową. A mimo to wciąż czuł to mrowienie... Zjadł drugą grzankę, pochłaniając ją z taką samą szybkością, co poprzednią. Był naprawdę głodny i ledwo zdał sobie sprawę, kiedy talerz lśnił czystością. Następnym razem weźmie więcej. Teraz nie miał kasy. Położył odpowiednią ilość banknotów na stole, po czym dopił wodę.

Przez chwilę miał wrażenie, że się przewidział. Ale nie, przecież wzrok miał dobry, poza tym obserwował tamtego kelnera od początku. Dziwne. Kiedy chłopak, który go wcześniej obsługiwał doskoczył do tego, nazwanego później Alexem, Jesse mógłby przysiąc, że nie było to ludzkie. Czasami wydawało mu się, że nadludzi widzi już wszędzie, że to jego obsesja. Teraz jednak był pewien. Z tym chłopakiem było coś nie tak.
Kiedy do niego podszedł, mężczyzna spojrzał na niego podejrzliwie i tylko pokręcił głową, że wszystko już ma. Najpierw chciał zignorować fakt tego wyskoku. Potem dopiero zrozumiał, że nie może. A jeżeli to zła istota? Może w rzeczywistości zabija? No dobra, chłopak nie wyglądał na zabójcę, ale przecież pozory mylą.
-Możemy porozmawiać? - zapytał w końcu, wyjeżdzając wózkiem zza stolika. Był bezpośredni. Nie chciał owijać w bawełnę. A już na pewno nie w takiej sprawie.

Mężczyzna tylko skinął na niego głową by za nim ruszył. Pojechał w stronę męskiej toalety, bo przecież nie będą rozmawiać na ulicy, tam byłoby zbyt dużo gapiów, którzy tylko czekali by usłyszeć ploteczki z ulicy. Pchnął drzwi i wjechał do środka. Okręcił się i spojrzał na chłopaka bystrymi oczami.
-Czym jesteś?
Specjalnie zadał pytanie w ten sposób. Zapytanie "kim" byłoby nieodpowiednie. Nie był człowiekiem. Nie był kimś. Trudno powiedzieć czym. Jesse niestety nie miał zbyt wielkiej wiedzy. Nikt go nie wyedukował, a co można niby było dowiedzieć się z internetu?

Spojrzał na niego wilkiem, po chwili jednak jego brwi uniosły się, a powieki poszły za ich śladem. Jak można mówić coś takiego spokojnym tonem? Obserwowałem cię prawie od wypadku?! Że niby w czasie jego rehabilitacji i nie wzruszył nawet palcem by był jakiś postęp? I w czym mu niby pomagał? W zaciskaniu zębów? Wszystko robił sam. Przynajmniej miał satysfakcję ze swojej indywidualności. A teraz co? Okazywało się, że to tylko złudzenie? Że tak naprawdę wciąż ktoś mu pomagał?
-To przestań. Sam sobie poradzę - warknął.

-To kiepsko Ci idzie, prawda? - powiedział, wymownie, patrząc na swoje nogi. Lekarze nie dawali mu nadziei. Poza tym, jego "anioł stróż" chyba mógłby coś z tym zrobić, prawda? A mimo to nie, nadal siedzi tu na wózku. Nie wstał, nie ozdrowiał magicznie. Wciąz był cholernym kaleką na cholernych dwóch kołach i nic nie mógł z tym faktem zrobić. Jasse podejrzewał, że anioł ma pewne zasady, które nie pozwalają mu na tak radykalne środki, jednak miał to gdzieś. Na cholere mu taka pomoc, skoro nie może nadal chodzić? Jego zycie się rozpadło. Czasami zastanawiał się czy lepiej nie byłoby gdyby tam umarł.