Yaoi of Manhattan

To raczej nie poprawiło mu humoru. Fakt, że miał swojego własnego szpiega nie był zbytnio pocieszający. Kiedy w końcu dojechał na miejsce, otworzył drzwi i wjechał do mieszkania.
-Jeśli masz ochotę popatrzeć jak sikam to chodź, pewnie i tak już widziałeś - powiedział z przekąsem, nie mogąc po prostu powstrzymać kąśliwości. To było silniejsze od niego.

Spojrzał na niego z dezaprobatą.
-No wiesz, mieć takie możliwości i nie wykorzystać ich - zaśmiał się, po chwili cmokając kilkakrotnie. - No wejdź, wejdź, usiądź sobie gdzie tam chcesz.
Zbyt wielu możliwości to chłopak nie miał, bo w salonie była tylko kanapa, jeżeli chodziło o coś, na czym można było usiąść. Jesse pojechał do łazienki. Bedąc na wózku, nawet takie durne sprawy nie były wcale proste. Coś, co powinniśmy robić ledwo rejestrując to w ciągu naszego dnia było czasami bardzo męczące, szczególnie w środku nocy, gdy najpierw trzeba było z łózka przetransportować się na wózek, tylko po to by z niego zejść. Durne, naprawdę durne.

Jesse wyjechal z łazienki jakiś czas później. Pojawił się w salonie i z wózka zsunąl się na ziemię, by stamtąd móc posadzić swoje cztery litery na kanapie. Podciągnął nogi do góry i oparł je na stole. Położył głowę na oparciu kanapy, by w końcu przekręcić ją w stronę anioła. Uśmiechnął się kącikiem ust.
-Dlaczego akurat ja, co? - zapytał.

W sumie to pytał o wiele rzeczy. O to dlaczego akurat on miał wypadek, dlaczego akurat jemu kuracja nic nie pomogła, dlaczego Oliver zajmuje się własnie nim. Mimo to tylko ściągną brwi i wzruszył ramionami. Może lepiej nie wiedzieć...
-Już nie ważne - odparł po jakimś czasie, przymykając oczy. Spróbował nie myśleć o bólu nóg, jednak był nieznośny. Sięgnął do kieszeni i łyknął swoje proszki. Wiedział, że bierze ich za dużo, ale co z tego? Kto mu niby zabroni? Skoro i tak nie czuł nóg, to bólu też mogłby nie czuć.

-Nie - powiedział z przekąsem, odpychając jego dłoń, by wziąć leki. - Ale są tak smaczne, że faszeruje się nimi dla frajdy.
Złośliwość trzymała się go od wypadku. W ten sposób łatwiej było mu znosić ludzką kpinę albo jeszcze gorzej, tę ich  litość. Kiedy był perfidny i złośliwy mógł po prostu o nich nie myśleć. Zajmował się sobą. To nic, że resztę od siebie odtrącał. Coś za coś.
[Zgadłaś xd Oglądam od tygodnia House'a od samego początku, muawhaha]

-Czekaj, niech się zastanowię - powiedział, patrząc mu w oczy. - Nadal nie.
Tym razem nie dał już zablokować mu swojej dłoni i po prostu połknął tabletki, nie spuszczając wzroku z anioła. Nie chciał żadnej boskie pomocy. To, co wymyśliła ludzkość, leki i inne proszki były wystarczające. Ze światem nadludzi chciał mieć jak najmniej wspólnego.
-Powinieneś znaleźć sobie inną ofiarę losu, której mógłbyś pomagać, ze mnie i tak już nic nie będzie - powiedział, nie zwracając uwagi na fakt, że było to powiedziane dość ostro.

-Nie jestem ofiarą losu? - powtórzył po nim, nie wierząc w to co właśnie usłyszał. Prychnął, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Patrzysz na faceta, który od czterech lat nie może ustać na własnych nogach, nie wejdzie nigdzie gdzie są schody, na kogoś kogo ludzie patrzą z wyższością, a istoty nocy nawet nie zwracają uwagi, uważając że kaleka i tak nie zrobi im krzywdy, na kogoś kto faszeruje się prochami, bo mimo braku czucia, ból wciąż jest aktywny, więc błagam, nie mów, że nie jestem ofiarą losu. Jestem żałosny - powiedział na jednym oddechu, patrząc mu prosto w oczy. Chyba pierwszy raz przyznał się do tego komukolwiek. Nawet sobie.