Yaoi of Manhattan

No pięknie. I sprawił, że dzieciak ryczy. Czy anioły naprawdę takie były? Płaczliwe, niemogące słuchać o swoich błędach? Uczulone na krytykę? Trochę kiepsko, biorąc pod uwagę sposób bycia Jesse'iego. Mimo to cmoknął z dezaprobatą, po czym podjechał do anioła, by poklepać go po plecach. Musiał unieść rękę, by w ogóle dosięgnąć do jego łopatki, ale to nic.
-No już, nie rycz - mruknął, czując się jak idiota. Nie ma to jak prawie dwumetrowy facet, siedzacy na wózku w męskiej toalecie, pocieszający anioła, który mówi mu, że nigdy nie będzie chodził. Przez chwilę poczuł ukłucie żalu. Nigdy nie będzie chodził... władza w nogach nigdy nie powróci. Zawsze będzie tylko inwalidą. Tak, żałosnym kaleką.

-Nie potrzebuję pomocy - odpowiedział od razu. Jego zdaniem był samodzielny. Radził sobie od lat z kalectwem. Umiał zachować pozory normalności, mimo że w środku wiele razy toczył bitwy o swoje sumienie, denerwując się jak diabli o fakt, że został inwalidą. Nikt nigdy nie zwróci mu możliwości chodzenia. Tak zostanie już na zawsze. Mimo to, nie chciał niczyjej pomocy. Indywidualność dawała mu poczucie, że wcale nie jest taki bezradny. Mógł sznurować buty, mówić, poruszać się po mieście, wciąż jakoś funkcjonować.

Nigdy nie sądził, że stanie w takiej sytuacji. Dlaczego niby jemu miałoby być przykro z powodu wewnętrznych rozterek jego anioła stróża (bez względu na fakt, że brzmiało to głupio nawet w jego myślach)? W końcu nie musiał. To nie była jego sprawa. Oczywiście, to że nie potrafimy zrobić czegoś, co powinno być naszym powołaniem może być dobijający, ale Jesse miał tak samo. Nie mógł robić nic, co kiedyś było jego powołaniem, i co? On nie płakał. Starał się być silny.
-Tak, do towarzystwa... - mruknął bardziej do siebie niż do niego. - Bo serio rozrywkowy ze mnie gość, prawda? Te ciągłe popijawy i męskie dziwki.
Przewrócił oczami, aż kipiąc ironią.

-Nie, żebym był złośliwy, ale chyba Ci nie idzie - powiedział, unosząc wymownie brwi.
Cóż, nie dało się ukryć, że od kiedy tylko Jesse się urodził miał przekichane. A po wypadku już w ogóle. To, że znalazł jakąś pracę to cud, ale i tak ledwo wiązał koniec z końcem. W żadnym dniu swojego życia nie dopatrzył się "bożej interwencji". Gdzie ten anioł był, gdy musiał wejść gdzieś po schodach i jak idiota czekał, aż ktoś łaskawie mu pomoże? Albo kiedy chodził na rehabilitację, a te wszystkie spojrzenia utkwione były w nim, jakby jego kalectwo było wręcz rozrywką.

Przewrócił oczami. To był tylko dzieciak. Mógł mieć nawet miliony lat, a mimo to umysł Jesse'ego i tak będzie dojrzalszy. Ciekawe jakim cudem to w ogóle możliwe. Tylko, co go to teraz obchodziło? No własnie, nic.
-Nie jestem zły - powiedział, zgodnie z prawdą.
Nie obwiniał anioła. Obwiniał siebie, jeżeli już. Działo się, co się działo i pewnych rzeczy nie dało się powstrzymać. Fakt, że mógłby żyć inaczej, ale to on musi do tego doprowadzić. Sam, bez niczyjej pomocy. W innym wypadku to już nie będzie jego zasługa. To będzie zasługa anioła.
-I nie przepraszaj mnie. To moje życie i moje decyzje. Ja muszę o nie dbać.

-Spodziewam się, że moje imię już znasz - powiedział z przekąsem.
Oliver niepotrzebnie się zadręczał. Poza tym Jesse już w sumie o tym nie myslał. Teraz zastanawiał się raczej nad faktem toalety. W tej restauracyjce nie było tych zajebistych kabin dla inwalidów. Trochę kicha. Musiał jechać do domu. No chyba, że miał zamiar trochę zniszczyć tę atmosferę. A nie miał. Rozejrzał się dookoła, a w końcu powiedział:
-Muszę wracać. Fizjologia to zło.

Na początku chciał się nie zgodzić. Mieszkał w norze, której lepiej, żeby po prostu nikt nie oglądał, po za tym zbyt rozrywkowy to on nie był, jednak w końcu doszedł do wniosku, ze chłopak pewnie i tak widział, gdzie mieszka i co robi, więc co to za różnica?
-Chodź - odparł, wyjeżdżając z toalety. Popchnął drzwi frontowe, po czym wyjechał na dwór. - Tylko ani mi się waż pchać wózek.
Wolał uprzedzić. Nie mógłby znieść czegoś takiego. Jasne, wiadomo że siedział już na tym wózku i dużo razy był zdany na innych, ale były rzeczy, które jeszcze mógł i dopóki jego ręce nie odpadły, sam będzie się poruszał. A przynajmniej takie było jego zdanie.

Uniósł brwi zdziwiony. Co raz mniej mu się to podobało. Skąd on to niby wiedział? Śledził go? Chodził za nim? Siedział w jego mieszkaniu? Trudno powiedzieć, żeby było to miłe uczucie. Raczej "kaleka, który ma swojego anioła stróża", wolałby mieć pewność, że jego samodzielnosć jest naprawdę samodzielnością, a nie efektem czyjejś pomocy.
-Co jeszcze o mnie wiesz, hmm? - zapytał, patrząc na niego podejrzliwie.