Yaoi of Manhattan

W końcu, kiedy emocje całkowicie opadły, a przynajmniej tak mu się wydawało, wyszedł spod prysznica. Wytarł się cały, zaczesując tylko włosy do tyłu. Wsunął na siebie bokserki, a potem jeansy, które zawsze jakimś cudem były w łazience, jakby specjalnie czekały na taki moment. Robił to wszystko całkowicie automatycznie, bo jego myśli były z chłopakiem za drzwiami. O ile w ogóle jeszcze tam był. Wyszedł z łazienki i najpierw spostrzegł, że jego łóżko jest puste i na jego twarzy ukazało się coś w rodzaju bólu zmieszanego z rozczarowaniem. A przecież wiedział, że pójdzie... Dopiero kiedy spostrzegł Maxa w kuchennej części mieszkania, dotarło do niego, że może trochę przesadził. Podszedł do niego powoli, kładąc ręce po obu stronach jego nóg. Uniósł głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Max wydał mu się nieobecny, a do głowy przyszedł mu tylko jeden powód. Brał. Nie był jednak ani jego matką, ani ojcem, ani tym bardziej mesjaszem. Nie powinien go osądzać. Nie powinien mu zakazywać. Ściągnął usta, szukając jakichkolwiek słów, które byłyby odpowiednie.
-Zapomnij o tym.
No naprawdę, bardzo odpowiednie. To nic, że nie miał pojęcia w jaki sposób traktuje go ten chłopak. To, że on nie miał nikogo innego, że traktował ich relację jak prawdziwy związek nie oznaczało, że chłopak tak robił. Nie musiał. Do niczego się nie zobowiązywał. Lucyfer chciał po prostu wiedzieć... Ale będzie musiał jakoś dać radę bez tego.
Spuścił wzrok na jego klatkę piersiową, by po chwili po prostu ciężko westchnąć.

Lucyfer jednak nie wiedział nawet czy mówi to Max czy narkotyki. Pozwolił mu jednak się pocałować. Odpowiedział na to dosć brutalnie, tak jak to obaj lubili. Ich języki złączyły się w dzikim, wręcz agresywnym tańcu, którego żaden nie zamierzał przestać. Lucyfer oderwał się od niego dopiero, kiedy poczuł, że brakuje mu powietrza.
-A mam inne wyjście? Skoro nie powiesz mi tego, co chcę usłyszeć, muszę po prostu to zostawić w spokoju... - powiedział, patrząc mu w oczy. Chciałby kiedyś wrócić do domu i zastać Maxwella tutaj, tak po prostu. Nie byłoby w tym żadnego podtekstu. I wcale nie chodziłoby o seks. Rozmawialiby, może nawet o głupotach, a potem zjedli coś dobrego. Max pośmiałby się trochę z Lu, uważając że robi się uczuciowy i jego wewnętrzny "diabeł" gdzieś zanika. Teraz jednak w głowie Lu pojawiała się wciąż jedna i ta sama myśl. "Czy on tak naprawdę chce ze mną być?". Już na wet nie chodziło o fakt, że mu się podoba. Chodziło o dzielenie ze sobą życia. Może nie całego, bo nawet Lucyfer nie był takim optymistą, żeby wierzyć w cuda, ale tę najbliższą przyszłość. Maxwell wcale o tym nie myślał. A jeżeli tak, nie dawał tego po sobie poznać. Dlatego też Lucyfer musiał sobie obiecać. Nigdy więcej nie wyjdzie z inicjatywą, nigdy więcej nie wymusi na nim nic, co miałoby związek z uczuciami. Poczeka. Nawet jeżeli będzie czekał tylko na to, żeby usłeszeć, że jest młody i nie chce związku. Przynajmniej byłoby to coś szczerego. I konkretnego. A tego właśnie było mu trzeba.

Trudno byłoby ukryć fakt, że między nimi naprawdę była spora różnica wieku. Mimo wszystko dwanaście lat to dwie trzecie całego życia Maxwella. Nie mógł mu niczego narzucać. On w jego wieku nawet nie pomyślałby o związku, o niczym stałym. To dopiero byłoby śmieszne! Marnować swoje najlepsze lata, żeby z kimś być? Niezłe, naprawdę niezłe. Teraz jednak miał lat trzydzieści i wszystko wyglądało trochę inaczej.
Nie skomentował słów Maxwella, choć na usta już cisnęło mu się coś w stylu, że przy nim nie da się nie poddać. Max potrafił wywierać presję i naciskać w sposób, jaki nikt inny tego nie potrafił. Tak samo było z kończeniem tematu. Lu nie był w stanie ciągnąć czegoś, czego chłopak ciągnąć nie chciał. Kiedy jednak usłyszał jego pytanie, wpatrując się w jego oczy, o mało nie odwrócił spojrzenia. W końcu nie powiedział mu jeszcze wszystkiego. Chciał szczerości, a sam ukrywał przed nim coś, co powinien powiedzieć mu na samym wstępie. Ale jak? To było zbyt żenujące, zbyt krępujące. Nie chciał.
Położył dłoń na jego udzie, zadzierając podbródek, by go pocałować. Mimowolnie uśmiechnął się, czując jego usta na swoich.
-Nic, o czym musielibyśmy rozmawiać w tej chwili. Mamy jeszcze sporo czasu.

Lu pewnie nazwałby go hipokrytą, gdyby tylko na głos wypowiedział, że nie lubił, kiedy coś przed nim zatajano. To ciekawe, że Max ze wszystkich ludzi na świecie zatajał przed Lucyferem pewnie najwięcej rzeczy. W końcu, gdyby ktoś zapytał go, co on o nim wie, odpowiedź byłaby dość krótka i mało wyczerpująca. Był pewien, że jest sporo rzeczy, którymi Max po prostu nie będzie chciał się z nim podzielić.
Co się tyczyło samego Lucyfera... pozycja w jakiej się znajdował w żaden sposób nie ułatwiała mu uciekania od problemu. Jak miał przedłużyć maxwellową niewiedzę, skoro on nie dawał mu w ogóle takiej możliwości? I skąd do cholery w ogóle wiedział, że coś jest nie tak? Czy naprawdę go znał? Zobaczył to na jego twarzy? Nie, na pewno nie... Mimo to innego wytłumaczenia nie było.
Rzeczywiście, Lucyfer chciał oderwać wzrok, bo byłoby mu łatwiej mówić o tym wszystkim nie patrząc na niego. Dlatego mimo, że Max trzymał go teraz, Lu spróbował się wyrwać. No tak, jak się domyślał nie był wystarczająco silny. Mimo to zacisnął powieki, nabierając powietrza do płuc, jakby sądził, że doda mu to otuchy. To Max, jego facet, tak? Chyba nie zostawi go dlatego, że ktoś... Z drugiej strony czemu miałby być z kimś, kto przeżył takie upokorzenie? Zaraz miał się o tym przekonać.
-Kiedyś poznałem takiego chłopaka, który się koło mnie kręcił, James... poznałeś go - zaczął, w końcu otwierając oczy. Wpatrywał się w Maxa. No skoro już to mówił, to mówił. Bez żadnych udogodnień. - Chciałem mu pomóc, żeby nie musiał mieć problemów ze swoim alfonsem, czy kim tam ten facet był, więc poszedłem do jego biura, żeby zdobyć jakieś dowody dla sądu, a wtedy...
Głos mu się załamał. Wciąż patrząc na Maxa, po prostu pokręcił głowa, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa na to, co się zdarzyło.

Zacisnął usta w cienką kreskę, czując że po prostu nie da rady tego powiedzieć na głos. Nie Maxowi, do cholery. Przełknął głośno ślinę, biorąc jeszcze głębszy oddech niż poprzednio. Czy aby nie obiecał sobie, że mu powie? Czy nie przysiągł sobie, że choćby nie wiadomo jaki Max miał stosunek do niego, on miał być szczery i mówić mu, jeżeli coś będzie nie tak? Tylko czy to, co się stało dało się zakwalifikować pod "coś nie tak"? Nie, raczej nie. Co nie zmieniało faktu, że był obecnie w sytuacji bez wyjścia. Przecież nie zakończy teraz zdania, mówiąc, że porozmawiali i wyszedł. Maxwell nie był kretynem, nie uwierzyłby mu. Poza tym, na mało by się to zdało. W końcu Lu wiedziałby co się stało, że go okłamał, mimo że obiecywał sobie nigdy tego nie zrobić. Przesunął językiem po spierzchniętych wargach, czując dziwne szczypanie w oczach, którego nie czuł już od wielu lat. No pewnie, jeszcze tego mu brakowało.
-Oni mnie wykorzystali, Max - powiedział, mając nadzieję, że zrozumie. Byle tylko nie kazał mu mówić tego jednego słowa, byle po prostu zrozumiał...

Czując jak Maxwell się cofa, Lucyfer poczuł coś na kształt rozczarowania. Chociaż z drugiej strony, czego mógł się spodziewać? Że Max przyciągnie go do swojej piersi, przytuli i powie, że wszystko będzie dobrze? Nie, on taki nie był i Lucyfer byłby głupi, łudząc się o coś takiego. Pytanie brzmiało, czy on w ogóle czegoś takiego by chciał? Może gdzieś tam głęboko tak. Równie mocno pewnie chciałby, by Max zaśmiał się i obrócił to wszystko w żart, by nigdy więcej nie musieli do tego wracać. Ale on tego nie zrobił. Wstał i odszedł od niego. Chyba po raz pierwszy od tamtego zdarzenia Lucyfer poczuł się naprawdę brudny. Nerwowym gestem potarł swój kark, opierając się tyłkiem o blat kuchennego stołu. Przez chwilę chciał do niego podejść, ale w końcu zdecydował się, że lepiej będzie dla Maxa, kiedy da mu chwilę. Może on po prostu nie chce przez jakiś czas być blisko niego - zrozumie to. W końcu nie często dostaje się takie wieści. Westchnął, obserwując zachowanie Maxwella. Wyglądał, jakby się tym przejął, a z tego co wiedział Lu - Max przejmował się rzadko, a już na pewno sprawami, które nie dotyczyły jego własnego tyłka. No, może jeszcze tyłka Kate, ale do tego to on by się zapewne nie przyznał. Teraz jednak przejmował się Lincolnem. A przynajmniej takie miał wrażenie.
Adres Jamesa. Lucyfer nie chciał mu go dawać. I wcale nie dlatego, że Max mógłby coś temu chłopakowi zrobić, bo Lucyfer już naprawdę miał go dość. Doszedł po prostu do wniosku, że to jego wina. To on wpakował się tam, grając wielkiego, pierdolonego bohatera. Nikt mu nie kazał. Nikt nie mówił "Lucyferze, ratuj mnie!". Nie, to jego chore ambicje, przerośnięte ego, które powiedziały mu, że jeżeli ktoś ma coś zrobić w tej sprawie, to tylko Lucyfer Lincoln. I mimo że patrzenie na Jamesa przypominało mu o tym wszystkim, to przecież nie mógł go za to obwiniać. A szkoda. Dobrze byłoby mieć kozła ofiarnego.
-To nie jego wina, Max - powiedział, wpatrując się w jego plecy. Mimo to i tak go posłuchał. Podszedł do swojego biurka, by wziąć z niego kartkę i napisać odpowiedni adres. Nie było daleko. Kilka przecznic stąd, tuż obok baru kanapkowego. Lucyfer stanął obok Maxa, wyciągając dłoń z trzymaną karteczką. Chciał, żeby chłopak w końcu na niego spojrzał. Chociaż na chwilę. I wtedy zaśmiał się w ten nerwowy sposób, który całkowicie zdradził wszystko, co czuł, czego się bał. Juz nawet nie mógł tak swobodnie patrzeć na swojego faceta, odwrócił się, zaciskając ze złości pięści. Zły był na samego siebie, że nie potrafi utrzymać tych pieprzonych emocji tylko dla siebie, że obarcza nimi Maxa.
-Teraz moje pytanie, czy mnie chcesz, nabrało całkiem nowego znaczenia - powiedział, starając się by jego głos zabrzmiał normalnie. Nie zabrzmiał, ale to nic. Maxwell nie powinien zwrócić na to uwagi. A przynajmniej taką nadzieję miał Lincoln. Że chłopak zignoruje jego zachowanie, głos, śmiech, zaciśnięte pięści, a przede wszystkim emocje, których nie mógł zahamować. Jak dziecko, całkiem na dziecko...
[Takie komentarze tworzą się, gdy Cię nie ma, a ja mam ochotę poMaxować : D]

Jego spojrzenie powędrowało za Maxem. Szedł. Zostawiał go. W głowie Lincolna tyle myśli próbowało zająć jego uwagę, ale nic tak naprawdę nie martwiło go tak bardzo jak fakt, że Maxwell właśnie wychodził. Nie odzywał się do niego. Mógł mu nie mówić. Mógł siedzieć cicho i udawać, że jest w porządku. I wtedy przyszła kolejna myśl, która przebiła się przez całą resztę, a co jeśli wyjdzie i nie wróci? Zacisnął powieki, nie mogąc nawet o tym myśleć. Czy była możliwość, że więcej nie zobaczą się przez to, że powiedział mu co się stało? A jeśli tak, to jak Lu to w ogóle zniesie? Przełknął głośno ślinę, odsuwając się od kuchennego blatu. Ruszył w kierunku mężczyzny powoli, jakby spodziewając się, że ten zaraz powie mu, żeby się nie zbliżał. Jakby mógł go zarazić. Upokorzeniem. Brudem. Już to zrobił. Pieprzył się z nim nic mu wcześniej nie mówiąc. Tylko czy to miało dla Maxa znaczenie? Lucyfer nie był w stanie go w tym momencie rozszyfrować. Widział tę złość, ale nie miał pojęcia czy zły był na niego czy ogólnie na całą tę sytuację. Musiał coś powiedzieć, cokolwiek, bo przez tę ciszę oszaleje. Czuł to.
-Max... - zaczął, a jego twarz wykrzywił grymas bólu. - Przepraszam, że tak wyszło... nie chciałem.