Yaoi of Manhattan

Max. To był jego Max. Wydał z siebie głośny jęk, który musiał, tylko uświadomić panu dominatorowi, że nie było to delikatne ani trochę, co wiedział zapewne i bez tego, co nie zmieniało faktu, że mało używany tyłek Lincolna po prostu nie był na to przygotowany. Zacisnął palce na pościeli, automatycznie wypinając się bardziej w jego stronę. Mimo że wciąż nie był przyzwyczajony do ciała obcego (chociaż w sumie nie aż takiego obcego, jakby nie patrzeć), to zacisnął wewnętrzne mięśnie na męskości Davisa, chcąc dostarczyć mu jak najwięcej przyjemności.
Czy Maxwell był tak samo napalony na niego, jak było to w przypadku Lucyfera? Bo gdy ten otwierał oczy nic prawie nie widział. Był kompletnie zamroczony. Nawet jego oddech był tak dziki, jakby właśnie przebiegł maraton, a przecież dopiero zaczęli! On jednak nie może robić sobie takich długich przerw! Potem jest zbyt rozpalony i ma ochotę pieprzyć się, obciągać i najlepiej jeszcze być pieprzonym w tym samym czasie. A i to pewnie nie byłoby dla niego wystarczające. Samo to, że wiedział, że Max jest za nim, mieszało mu w głowie.
-Mocniej... - wychrypiał, choć tak naprawdę, pojęcia nie miał, czy przyjmie jeszcze mocniejsze pchnięcia, skoro już czuł jakby jego tyłek był polem bitwy. Bardzo przyjemnej bitwy, trzeba byłoby dodać...

Lucyfer nie pozostawał bierny. Wypychał biodra, oddając każdy ruch Davisa, chcąc dostarczyć mu tyle samo przyjemności, co on dostarczał jemu. Wygiął plecy w łuk, sprawiając, że ułożył się, idealnie dopasowując do ciała mężczyzny nad sobą. Oparł się na łokciach, starając się oddychać normalnie, ale weź tu człowieku oddychaj normalnie, kiedy jesteś rżnięty przez niedźwiedzia! Właśnie. Mało realne. Teraz Lucyfer nie starał się nawet powstrzymywać jęków i sapnięć. Wydostawały się z jego gardła, jako aprobata dla Maxwella, przy okazji jedyny upust emocji na jaki było obecnie stać Lincolna. Ich seks zawsze taki był. Prawdziwy taniec zmysłów. Brutalność mieszała się z namiętnością, tworząc coś niezwykłego, czego Lucyfer nigdy nie będzie w stanie nazwać. Wiedział, że jeżeli Max będzie nadal rżnął go w ten sposób, stymulując jeszcze jego męskość to nie wytrzyma długo. W zasadzie czuł, że dojdzie dziś szybciej niż kiedykolwiek od samego początku, gdy tylko ujrzał swojego faceta w drzwiach mieszkania. Teraz jego przypuszczenia się tylko potwierdziły. Pomiędzy kolejnymi jękami, Lucyfer wypowiedział cicho i mało wyraźnie imię swojego kochanka, pozwalając by przeciągnęło się przez kilka sekund wraz z kolejnym jękiem.

Rozwarł szerzej usta, przymykając oczy. Z jego ust wydał się kolejny jęk idealnie w momencie, kiedy Max tak naprawdę rozkazał mu to zrobić. Wyszło jak na zawołanie. Gdyby był to ktokolwiek inny, to poza faktem, że na pewno nie byłby na dole, to z pewnością nie słuchałby niczyich rozkazów. Z Maxwellem jednak był to pewien rodzaj harmonii między nimi. Obaj działali na siebie w sposób, który doprowadzał ich do istnego szaleństwa. Każde słowo, każdy jęk, każdy ruch i dotyk kumulowały przyjemność i przyspieszało to, do czego obaj zmierzali i to w ekspresowym tempie. Zacisnął mięśnie jak najmocniej na jego męskości, pozwalając by Davis robił z nim dosłownie wszystko na co miał ochotę. Znając jego, nawet gdyby mu nie pozwalał, ten i tak by to robił. Szumiało mu w głowie z taką siłą, że ledwo słyszał swoje własne myśli, a wszystko co się działo, było jak za magiczną kurtyną. Dopiero po chwili, kiedy był już naprawdę blisko spełnienia, poczuł, że to wszystko jest prawdziwe, że Max jest obok i po raz kolejny doprowadzi go do orgazmu.
Wydał z siebie zduszony jęk, wyginając plecy w większy łuk, kiedy to po jego ciele rozbiegły się ciarki i dreszcze jednocześnie. Doszedł, zaciskając ręce kurczowo na pościeli. Nie zaprzestał jednak ruchom bioder. Chciał, żeby i Max zapamiętał ten orgazm na długo... A przynajmniej do następnego razu.
[Biorąc pod uwagę, że czytasz to już pewnie następnego dnia, to DZIEŃ DOBRY BARDZO ;D]

Bez względu na wszystko, Lucyfer czuł po prostu szczęście, że w końcu mógł być tak blisko Maxwella. To ich pieprzenie, pierwsze od naprawdę długiego czasu było mu nieźle potrzebne. Jego ciało wręcz usychało za dotykiem, a już na pewno za porządnym orgazmem, który Davis potrafił mu ofiarować i to bez najmniejszego problemu. Zdecydowanie było mu lepiej kiedy ten facet był blisko. Chociaż tęsknił nie tylko za jego ciałem. Tęsknił za tym zapachem. Tęsknił za uśmiechem. Tęsknił za głosem. I za tym jaki był w stosunku do  niego. Tęsknił także za Kate, choć wolał na razie nie wspominać o tym Maxowi, bo miał pewność, że ten tego nie zrozumie. Sam Lucyfer nie za bardzo łapał skąd wzięła się ta zażyłość między nim, a siostrą jego faceta. Teraz jednak mężczyzną targały inne sprzeczności i na pewno nie dotyczyły one Kate. Raczej miały bezpośredni związek z Maxwellem. Oparł głowę na łokciu, przewracając się na bok, tak żeby mógł na niego spojrzeć. Przez chwilę milczał, jakby szukając odpowiednich słów.
-Max, czy ty mnie chcesz? – zapytał w końcu, a kiedy zdał sobie sprawę jak głupio i niezrozumiale to zabrzmiało, automatycznie opadł na poduszki, wbijając wzrok w sufit. Musi jakoś z tego wybrnąć. – Chodzi o to, że… kiedy byłem wtedy u Ciebie, no wiesz – WTEDY – powiedziałeś, że będę tego żałował, no i że zwariowałem, ale chodzi mi o to, że była to w sumie tylko moja inicjatywa. Ty tak naprawdę nigdy nie powiedziałeś, że tego wszystkiego chcesz. I ostatnio, tak się zastanawiałem, czy czasem może nie jest tak, że robisz to tylko ze względu na mnie.
W tym momencie chciał po prostu usłyszeć jego śmiech i to jak mówi, że jest zbyt wielkim egoistą by robić cokolwiek dla kogoś innego. Chociaż z drugiej strony tlił się w nim strach, że może jednak zaraz usłyszy, że Max jest jednak młody, a to czas na podboje i przypadkowy seks, a nie poważny związek z panem redaktorem. A jeśli tak, to co powinien zrobić Lucyfer? Na razie nawet nie chciał o tym myśleć. Chciał być przy Maxwellu. Kurwa. No to nieźle sobie tym pytaniem przejebał. Powinien siedzieć cicho. Przede wszystkim, powinien siedzieć cicho. Już nigdy więcej nie powie niczego bez wcześniejszego tysięcznego przemyślenia tego. Czuł się idiotycznie.

Nie wiedział co myśleć. Zamiast odpowiedzi uzyskał jednak pytanie, którego sam się nie spodziewał. Spojrzał na niego kątem oka, chcąc sprawdzić jaką ma minę, ale w końcu oderwał od niego wzrok. Przełknął dość głośno ślinę. Odpowiedź była w końcu banalna. Dla Lucyfera ich związek znaczył o wiele więcej niż mogłoby się wydawać.
-Nie miałem nikogo. I... tak, czekałem.
Było coś w tej wypowiedzi takiego, że wydał się sobie nagle strasznie żałosny. Wielki pan Lucyfer, redaktor New York Timesa, który zakochał się w prawie o połowę młodszym chłopaku, łudząc się że ten może czuć to samo. Odpuścił sobie innych mężczyzn, dla tego jednego, który leżał obok niego. Czy Max wiedział w ogóle jak bardzo było to różne od życia jakie prowadził do tej pory? Ludzie w klubach go znali. W sumie prawie każdy. Po prostu znali Lincolna, który był prawie że sławny z tych wszystkich swoich wyskoków i podbojów. Teraz jednak było inaczej. Max nie był kimś kogo Lucyfer chciał zaliczyć. Gdyby to było to, wystarczyłby mu raz. A jednak spotkali się już tyle razy i on, mimo że było to tak dziwnie nieprawdopodobne poczuł coś, co nigdy nie miało być mu dane. A teraz w środku cały drżał, wiedząc że Max kilkoma słowami mógłby tak naprawdę przekreślić wszystko, co było w nim człowiecze. Najgorsze było to, że nawet nie miałby mu za złe.

Dla Lucyfera najśmieszniejszy, a może najtragiczniejszy był fakt, że dla niego nie chodziło tylko o seks. Oczywiście było to coś wspaniałego, z czego nie potrafiłby zrezygnować, ale przecież nie chciał być z tym chłopakiem, tylko dlatego, że potrafi go nieźle przerżnąć. Gdyby to było tylko to, nie zakochałby się. A już na pewno nie wyznałby mu swoich uczuć. Teraz jednak Lu zaczynał podejrzewać, że Maxwellowi może chodzić jednak tylko o seks. A jeżeli tak to co mogą zrobić.
-Po prostu mi powiedz, ok? - powiedział już odrobinę zniecierpliwiony. Obojętnie jaka byłaby odpowiedź, chciał ją po prostu poznać. Chciał wiedzieć na czym stoi. Bo jeśli nie miał na czym stać, to chociaż chciał o tym wiedzieć. Chyba miał do tego prawo?
W głowie pojawiło mu się kolejne pytanie. Gdzie był Max? Nie pytał go o to wcześniej, bo w sumie nie było nawet kiedy, ale skoro teraz rozmawiali, to przecież mógł mu to powiedzieć, prawda? O to miał zamiar jednak zapytać dopiero później. Na razie zbyt ważną kwestią było dla niego dowiedzenie się tego, co czuje... o ile czuje, Max. W głowie miał kompletny mętlik. Mimo to zmusił się, by na niego spojrzeć. I to prosto w oczy. Chciał w nie patrzeć, kiedy będzie słuchał jego odpowiedzi.

Dla niego wyglądało to trochę inaczej. To on czuł się jakby latał za Maxwellem. To on zawsze był tym, który za dużo mówił o tym, co czuł, co myślał. To on zaprzyjaźnił się z jego siostrą. Przez jakiś czas miał świadomość, a może raczej nadzieję, że jest ktoś, komu jest potrzebny. Tylko, że potem się zakochał. Czy w sytuacji, takiej jak ta, Lucyfer miał prawo wymuszać na Maxwellu odpowiedzi? Oczywiście, że nie. On po prostu raz, chciałby wiedzieć, co i jak. Jeden jedyny raz usłyszeć to na głos. Gdyby tak się stało, nigdy więcej by o to nie prosił. Teraz jednak wiedział, że z Maxem to niemożliwe. On nie był kimś, kto prostu z mostu mógłby nagle powiedzieć mu cokolwiek, co wiązałoby się z uczuciami. Czy to nie właśnie ze względu na ten charakter Lucyfer w ogóle się starał? Zakochał się w takim Maxwellu. Właśnie takim. Żadnym innym. A gdyby zaczął go zmieniać, nie byłby już go warty. A przynajmniej takie miał wrażenie. Teraz, kiedy tak na niego patrzył, poczuł coś w rodzaju smutku. Chociaż smutny przecież nie był.
-Chodzi o to, że jeżeli to wszystko dla ciebie nie jest, takie jakie jest dla mnie, to... to wtedy Cię ograniczam. Masz osiemnaście lat, do kurwy. Powiedz mi tylko czego chcesz, dobrze? Prosto w twarz powiedz mi czego ode mnie chcesz, od życia, od innych. Chcę wiedzieć.

-Tak myślałem - powiedział cicho, wstając z łóżka. Trząsł się cały i nie mógł opanować tego drżenia. Jego ciało, jakby odmawiało posłuszeństwa. Ruszył w kierunku łazienki. Odwrócił się na pięcie i zamknął za sobą drzwi. Nie na klucz, nawet nie posiadał tam zamka. W końcu nie przyjmował gości, którzy wchodziliby mu do łazienki. Wszedł pod prysznic i pozwolił, by gorąca woda przejęła kontrolę nad jego ciałem. Drżenie powoli ustawało. Stał tak z zamkniętymi oczami, zdając sobie sprawę, że to wszystko jest tylko i wyłącznie jego pieprzoną winą. To on chciał Maxa tak bardzo, że wyznał mu co czuje, a potem uwierzył, że w jego życiu może być wszystko całkiem na miejscu. Maxwell uważał, że bawi się w Boga? Cóż, mylił się. On po prostu chciał być jego facetem, w każdym tego słowa znaczeniu. Nie tylko mężczyzną, którego można pieprzyć od czasu do czasu, który rzuci mu się w ramiona z tęsknoty. Nie. Chodziło o coś więcej. O te ukradkowe spojrzenia, o uśmiechy, o rozmowy. O rozmowy, których nie potrafili przeprowadzać. Jakie to miało jednak znaczenie? Podejrzewał, że kiedy wyjdzie z łazienki Maxa już nie będzie. Podejrzewał też, że już nigdy więcej nie zapuka do tych drzwi. I, niestety, ta świadomość cholernie go bolała, bo - jak najprawdziwszy idiota, przed którym sam zawsze się przestrzegał - pokochał. On przecież nie chciał go zbawiać. Wcale nie o to chodziło! Tylko teraz nie miało to raczej żadnego znaczenia. Czuł się dziwnie. Smutny, rozczarowany, ale przede wszystkim samotny.