Yaoi of Manhattan

Wstał ze swojego miejsca i ubrał swoją bluzę, uśmiechajac się lekko. Złapał go za ramię, przewracając oczami z rozbawieniem. Na nadgarstkach Nathaniela widniały podobne blizny, jednak zostały przykryte przez te wszystkie dodatki, byle tylko nie było tego widać. Nie lubił, gdy ludzie patrzyli na niego niezbyt przychylnie...
- Prowadź.

- Ja też mieszkam w podobnym miejscu. - odpowiedział z lekkim uśmiechem. Tyle, że jego mieszkanie zdecydowanie było w gorszym stanie. Tak samo, jak i sama kamienica. Szedł obok niego, ciekawie rozglądając się w okół.
- Ładnie tu... - skomentował, po czym uśmiechnął się na widok perkusji. Wyglądała naprawdę świetnie.
Na wstępie ściągnął z nóg znoszone trampki, odwracając się przodem do swojego towarzysza.

Zarumienił się delikatnie na jego słowa.
- Takie przywyczajenie... - mruknął, patrząc na swoje dłonie. Zerknął na niego niepewnie, po czym znowu spojrzał na perkusję. W końcu, usiadł przy niej, tak samo niepewnie. Złapał za pałeczki i odpłynął w zupełnie inny świat, wygrywając melodię.

W końcu skończył i spojrzał na niego wyczekująco, zagryzając przy tym dolną wargę w geście zdenerwowania. Odłożył pałeczki na bok, po czym wzruszył ramionami.
- Nie jestem tak dobry jak ty...

Na jego słowa, uśmiechnął się radośnie. Kiedy jednak ten go objął, po raz kolejny się zdziwił dość mocno i musiał opanowywać swoje odruchy. Dłonie ułożył na jego ramionach, po chwili jednak układając je blizej szyi. Stał naprzeciwko niego, jednak był zdecydowanie od niego niższy.
- Dziękuję, w takim razie... - mruknął, po czym uniósł się na palcach i po prostu musnął jego wargi.

Nate zazwyczaj był śmiały. No, jeśli aktualnie nie był na prochach, wtedy miał wahania nastroju. A tak naprawdę, na prochach to on był niezwykle często. Taka już smutna dola schizofrenika.
Zamruczał cicho w jego usta, odwzajemniając ten pocałunek. Dłonie wsunął w jego włosy, palcami drażniąc skórę jego głowy.

Uśmiechnął się do niego, nieco złośliwie. Czy on naprawdę myślał, że Nate tak po prostu upadnie przy nim na kolana? Ha, nie ma tak łatwo.
- A czy ja ci wyglądam na płatną dziwkę...? - mruknął, opierając ręce po obu jego stronach, nachylając się nad nim. Patrzył mu teraz prosto w oczy, uśmiechając się naprawdę rozbrajająco. - Nie mam zamiaru spełniać każdej twojej zachcianki. Nie mówię, że nie chcę. Mówię, że nie dam się tak po prostu wykorzystać... - syknął, po czym mrugnął do niego.