Yaoi of Manhattan

Wsadził jointa do ust by odpalić go podaną przez przyjaciela zapalniczką, by po chwili tą odłożyć i dostarczyć swojemu ciału dawkę używki. Wypuścił dym z ust zatrzymując w palcach skręta i oddalając go nieco od ust.
-Lucyferze Lincolnie - zaczął swoją wypowiedź oficjalnym wręcz tonem. Zmrużył lekko swoje intensywnie zielone oczy przyglądając się palącemu przyjacielowi. - Zastanawia mnie jakimś cudem zachowujemy się tak mimo iż obaj jesteśmy całkiem i niezaprzeczalnie dorośli - wypowiedział by po kilku sekundach używka ponownie trafiła między jego wargi.

-Oj Piotrusiu... - westchnął Matthew żartobliwie i opadł na podłogę obok Lucyfera by oprzeć głowę na jego ramieniu i przymykając oczy dostarczając swojemu ciału, poprzez zaciągniecie się, kolejne używkę. Obaj byli już, można rzec że wyluzowani i beztroscy. Z tym że Lucyfer zazwyczaj taki był w przeciwieństwie do Matta. On się martwił wieloma sprawami.

-Tobie się nie dało popsuć zabawy Piotrusiu - powiedział Nott podśmiewając się pod nosem. Lucyfer był jak Piotruś Pan, a przynajmniej zachowywał się jakby miał Syndrom Piotrusia Pana. Wiecznie młody, wiecznie skory do zabawy, wiecznie beztroski. Dla Matta ta przyjaźń była po części wygodą, bo tutaj zachowywał się tak jak nie mógł kiedy miał lat dwadzieścia sześć i musiał zajmować się Juliet. Teraz jego córka była nieco większa, ale tylko nieco i Matt nieraz miał wyrzuty sumienia że spędza z nią za mało czasu, a przynajmniej tak sądził.

-A ty niewygodnie ramię - odpowiedział ze stoickim spokojem prostując się jednak i opierając plecami o kanapę. Uniósł nieco głowę, na tyle by spojrzeć na sufit. Nienawidził stanu kiedy nie wiedział co powiedzieć, bo to akurat jego mało kiedy dotykało.
Była niedziela, a on zamiast zabawiać córkę siedzi u przyjaciela, przed chwilę palił skręta i zachowuje się jak dzieciak, szczyt nieodpowiedzialności, a przecież Nott był odpowiedzialny. Od zawsze.
Dlatego też podniósł się i spojrzał z góry na Lucyfera posyłając mu nieco skrzywiony uśmiech.
-Wiesz, pójdę już - oznajmił po prostu i odwrócił się na pięcie kierując w stronę drzwi.

-Jesteś przyjacielem, kocham, ale jako przyjaciel nie powinieneś tego wykorzystywać - oznajmił i odepchnął go od siebie na tyle słabo by nic się nie stało i na tyle mocno by ten go puścił.
Matthew był może nieco zły, to z pewnością, jednak tyle wywnioskować można było jedynie z nieznacznego zmarszczenia brwi. Zdecydowanie nie lubił takich sytuacji, szczególnie wynikających między nim a Lucyferem.
Instynktownie, w celu rozładowania emocji, zacisnął nieznacznie pięść.

Matthew miał w tej chwili wybuchnąć śmiechem, co cudem powstrzymał. Ile razu już słyszał ubolewanie z powodu nadchodzącej trzydziestki Lucyfera? Po dwudziestym razie przestał to liczyć.
Niepokojące okazały się słowa z oknem i zaćpaniu na śmierć, więc Matthew spoważniał i wypowiedział na jednym oddechu, głośno i wyraźnie:
-Zawsze będziesz piękny, zawsze będziesz młody. Jesteś, kurwa, Lucyfer Lincoln! -I miał nadzieję że przekaz dotarł, bo jeśli już nawet pochlebstwa nie działały, równie dobrze Lucyfer mógł skakać teraz.

Ostatnio edytowany przez M. Nott (2012-05-14 19:57:32)

-Masz mnie - przyznał uśmiechając się nieznacznie. Roztarł kark, dochodząc do wniosku iż powinien poćwiczyć odmawianie Lucyferowi. Asertywność względem przyjaciela nie była mocną stroną Matta, zdecydowanie. -Dobra, już, nie dramatyzuj, Juliet sobie to jutro na mnie odbije - wypowiedział tym samym wzruszając ramionami jakby było mu wszystko jedno. -A tak w ułatwieniu, jeszcze chwilę u ciebie zostaję - wyjaśnił, jakby miał wątpliwości czy Lucyfer zrozumiał. Matt mógł porównać Lincolna do swojej córki, oboje, niemal zawsze dostawali to czego chcieli.
Matthew wyminął Lu i opadł na kanapę wyciągając telefon z kieszeni by wybrać odpowiedni numer, przyłożyć urządzenie do ucha, i zacząć mówić:
-Hej... Emily, wiesz, mogłabyś odebrać Juliet od koleżanki?... Tak tej samej, znasz adres... Tak u Lucyfera... Tak przekażę... Dzięki Emily, kiedyś się odwdzięczę. - I na tym skończyła się "barwna" rozmowa Notta z przyjaciółką.
Matthew założył nogę na nogę rozciągając usta w przyjaznym, miłym dla oka grymasie.
-Emily kazała ci powiedzieć, że wykastruje cię obcasem jeśli nadal będziesz mnie demoralizować - wypowiedział nadal z tym samym uśmiechem na wargach.

Matthew spojrzał na Lucyfera jak na ostatniego wariata, albo jak na bardzo uciążliwe stworzenie, takiego komara na przykład.
-A nie zechciałbyś może jeszcze drinka do tego? Może jeszcze masaż wieczorem, co Lincoln? - zapytał uśmiechając się pobłażająco poprzez uniesienie jednego kącika ust. -Nie za dobrze ty ze mną masz? - zapytał by po chwili teatralnie przewrócić oczami. Otóż Matt przyznałby szczerze i z ręką na sercu, że Lucyfer ma z nim zdecydowanie za dobrze. Nott zawsze był kiedy trzeba (czyli kiedy Lincoln tego chciał) i nie trzeba (czyli wtedy kiedy Lincoln nie chciał, a Matt wiedział, że "tak trzeba").
Mimowolnie, w myślach, uznał że Lu ma jedną z dziwniejszych definicji przyjaźni na jaką mógł natrafić jakikolwiek człowiek. Cóż, ale Lucyfer to był jednak Lucyfer, który miał się za pana i władcę, co niejednokrotnie architekta irytowało.
Matt przesunął dłonią po włosach Lucyfera w przyjacielskim, ale czułym geście. Nie przywykł do takich zachowań - tupu właśnie leżenie na kolanach- ze strony innych, temu też w tej chwili czuł się niemal pokracznie w takiej, a nie innej roli.

Ostatnio edytowany przez M. Nott (2012-05-19 22:32:43)