Yaoi of Manhattan

Podniósł na niego zaskoczone spojrzenie. Przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć, a jego policzki delikatnie się zarumieniły. Zaraz jednak znów zalał mężczyznę potokiem słów, wzrok wbijając w jego drugą rękę, lecząc ją jednocześnie.
- Śmierć przez uduszenie musi być bardzo bolesna, nie uważasz? Tak samo, jak prze utopienie. Najlepiej jest chyba spaść z ogromnej wysokości, albo zostać celnie postrzelonym, jeśli oczywiście ma się umrzeć przedwcześnie. Nawiasem mówiąc, to straszne, że niektórzy decydują za Boga o tym, kiedy ktoś ma umrzeć. Nie chciałbym, żeby ktoś decydował o tym, jak długo ja będę żył. Oczywiście, jeśli byłbym człowiekiem.

Serce zabiło mu szybciej, kiedy mężczyzna tak się do niego przybliżył. Odetchnął cicho, kiedy wrócił na poprzednie miejsce.
- To Bóg nas stworzył, więc ma prawdo decydować o długości naszego życia - doparł na jego pytanie.
Starł z jego ręki ostatnią smugę krwi i uśmiechnął się, zadowolony, że uleczył wszystkie rany. Odniósł ręcznik do łazienki i przemył ręce, a kiedy wrócił, usadowił się na jednej z puf i sięgnął po kubek z ciepłym napojem.
- Nawet my nie powinniśmy decydować o własnej śmierci. Bóg dla każdego ma plan, w który nie powinniśmy ingerować - ostrożnie upił herbaty, subtelnie marszcząc brwi, kiedy poczuł, że wciąż jest gorąca.

Zmarszczył lekko brwi, upijając znów herbaty.
- Bóg nikomu nie planuje samobójstwa. Tak kończy się ingerowanie za bardzo we własne życie. Do czego zmierzasz?
Nie bardzo rozumiał, o co właściwie smok go pytał.

- Bóg nie chce dla ludzi źle. Gdyby nie byli tak zaślepieni chęcią władzy i bogactwa, żyliby całkiem inaczej.
Skrzyżował nogi, a kubek postawił na jednej z kostek.
- Niestety ludzie zaczęli mylić zło z dobrem, bo Bóg dał im wolną wolę, możliwość wyboru między tymi dwoma. Żyć w grzechu jest znacznie prościej, więc odwrócili się od Boga i kończą, jak kończą.

- Zauważ, że każdy z ludzi, którzy dopuszczają się podobnych czynów albo zostają ukarani, nie przyjmując bożej pomocy, albo z niej właśnie korzystają i porzucają życie w grzechu, by cieszyć się darami, jakie Bóg zsyła na swe dzieci.
To prawda. Stary testament pełen był fragmentów, które sprzeczne były z wiarą. Nowy jednak wyraźnie mówił, gdzie znajduje się granica między złem, a dobrem.

Kiwnął lekko głową na znak, że pozwala mu pałętać się po jego królestwie, choć zapewne jakby się nie zgodził, smok i tak polazłby tam, gdzie by chciał. Caleb w porównaniu z nim prezentował się gorzej, niż parówka.
Dopił herbatę i podniósłszy się, skierował w stronę aneksu kuchennego, zgarniając po drodze kubek mężczyzny. Nucąc pod nosem usłyszaną niedawno w radiu piosenkę zabrał się za zmywanie naczyń, doszedłszy do wniosku, że mężczyzna pewnie i tak zaraz będzie wychodził, więc nie uzna tego za niegrzeczne. I choć mógł poczekać te 5 minut, to wiedział, że zwyczajnie nie będzie mu się chciało.

Skończył myć ostatni kubek i dopiero wtedy przeniósł wzrok na mężczyznę. Niemal w momencie na jego policzki wstąpiły słodkie rumieńce. Przez chwilę wpatrywał się w ranę, nieświadomie przygryzając dolną wargę. Odwrócił się potem i opłukał dłonie w ciepłej wodzie. Wytarł je następnie w bluzkę i podszedł do mężczyzny. Rana mieściła się nieprzyzwoicie blisko jego miejsc intymnych, co bardzo Caleba krępowało. Drobna dłoń niepewnie ułożyła się na zadrapaniu i blondyn z trudem zatrzymał ją tam na chwilę. Kiedy tylko poczuł, że miejsce się wygoiło, momentalnie wrócił do zlewu, odwracając się do mężczyzny plecami, chcąc ukryć kompromitujące go rumieńce. Nie chciał nawet wiedzieć, co pomyślał o nim smok, skoro tak zareagował.

Ostatnio edytowany przez Caleb (2012-06-17 22:28:07)

Serce w jednej chwili przeszło do galopu, zupełnie jakby chciał wybiec mu z piersi i schować się pod łóżkiem w nadziei, że tam nikt nie usłyszy, jak głośno bije. Wstrzymał powietrze, bojąc się, że brunet usłyszy, jak mocno drży mu głos. Był zdecydowanie za blisko. O co najmniej cztery metry. Zacisnął dłoń na gąbce, czując jak pieką go policzki.
- N-nie musisz mi d-dzięko-ować... - wyjąkał.
Kiedy się denerwował zaraz cała pewność siebie gdzieś się ulatniała.