Yaoi of Manhattan

W Nowym Yorku wypadki były dość częste, jednak zazwyczaj wiele o nich nie mówiono, chcąc zachować pozorne bezpieczeństwo i za bardzo nie informować mieszkańców. Oni raczej nie chcieliby wiedzieć, że codziennie na drogach ginie tu kilka osób. Niestety, wiele z tych wypadków nie było zwykłymi wypadkami , bo to stworzenia - tu po raz kolejny "niestety" - podobne do niego stały za nimi. Teraz jednak skupił się bardziej na swoim pacjencie. Będąc silną istotą zadrapania czy nawet złamania nie były niczym szczególnym i nie zwracało się na nie uwagi. Tak też było tym razem, bo mężczyzna siedział spokojnie, a przecież jeden z jego palców był nienaturalnie wygięty.
-Najpierw zajmijmy się tym - powiedział, unosząc wymownie brwi, kiedy to spoglądał w stronę palca.

Najpierw lekko dotknął jego dłoni w kilku miejscach, a później sięgnął do jednej z szuflad w gabinecie, by wyjąć z niej maść oraz bandaże oraz usztywnienie. Nie wiedział jaką moc ma pacjent ani czy może sam się uzdrawiać, więc postanowił działać znanymi sobie sposobami.
-Może zaboleć - uprzedził, łapiąc w odpowiednim miejscu jego dłoń, by nastawić złamany palec. Kość wróciła na swoje miejsce, a Diego zaczął ją opatrywać. Usztywnił palec, by następnie, przyjrzeć się reszcie ciała mężczyzny. Skupił się na plamie widniejącej na górnej części jego garderoby. Od razu poczuł, że to krew. Nie ludzka, ale jednak. - Zdejmij lub podwiń koszulę, opatrzę ranę.

-Oh, no dobrze - powiedział, uśmiechając się delikatnie. W sumie to dobrze, że nic więcej mu nie było. Diego rzadko kiedy w pracy mógł patrzeć na tak imponujące ciała pacjentów. Zazwyczaj przychodzili tutaj starsi panowie ze sporymi mięśniami piwnymi. Jako że był profesjonalistą raczej nie zwracał na to uwagi, jednak tutaj zawiesił na chwilę oko na torsie mężczyzny. - W takim razie zostały tylko te zadrapania na rękach i wszystko będzie w porządku.

Złapał go za przedramię i powoli zaczął przemywać rany wodą utlenioną i maścią, która miała przyspieszyć leczenie. Tutaj nie trzeba było nic bandażować. Takie rany o wiele szybciej goiły się, gdy nic ich nie przykrywało.
Drgnął, słysząc drugą wypowiedź mężczyzny. Uniósł wzrok znad jego ręki i spojrzał mu w oczy.
-Jestem trochę... inny - powiedział, choć "inny" było wielkim niedopowiedzeniem. Jak na wampira, Diego był całkowitym wynaturzeniem, można wręcz powiedzieć hańbą swojej rasy. On jednak czuł powołanie, poza tym zbyt wiele przeżył, by móc nadal polować na ludzi i traktować ich jak gorszych. Żywił się tylko kiedy musiał i najcześciej krwią z torebki z banku krwi. Wielu jego pobratymców chciało go zgładzić za to, że nie traktuje swojej wampirzej natury jako kluczowej.

NA szczęście Diego miał trochę głębsze pobudki, przez które chciał pomagać niż zainteresowanie, jakie mógł tym wzbudzić. Owszem, było kilka osób, które uważały to za interesujące, inni że to frustrujące, a inni mieli go za zdrajcę rasy. Trudno powiedzieć, ktore z tych trzech było najczęstsze, a przez, które czuł się dziwniej. Najważniejsze, że nie rezygnował z tego, co robił.
-To długa historia - przyznał, nie wiedząc za bardzo czy chce o tym mówić czy nie. Nigdy nikomu nie opowiadał swojej historii. Poza tym nie miał nawet komu. A tego faceta poznał chwilę temu. - Gotowe, wszystko opatrzone.

Uśmiechnął się wdzięcznie za jego słowa. Poza tym musiał przyznać, że uśmiech jaki sprezentował mu jego pacjent był rzeczywiście kuszący i uwodzicielski. Prawie jakby ten z nim flirtował. W to jednak trudno byłoby wampirowi uwierzyć, bo takie rzeczy się po prostu nie zdarzały.
-Byłoby miło - odpowiedział grzecznie, wstając z metalowego stołka i odsuwając go na bok. Złapał w rękę teczkę mężczyzny, którą przy wyjściu będzie musiał położyć we wbudowanym w ścianę pojemniku. Nie rozumiał po co takie rozwiązania, jak gdyby nie można było zanosić ich prosto do recepcji.

Diego miał tego dnia jeszcze kilkoro pacjentów. Żaden z nich nie był jednak zbytnio interesujący, a ich dolegliwości z pewnością nie były tymi, w których się specjalizował, ale to lepiej dla nich. Równo o dwudziestej wyszedł ze szpitala. Rzadko kiedy nosił lekarski fartuch, dlatego nie musiał już wracać przed wyjściem do swojego gabinetu. Pożegnał się tylko z recepcjonistką, po czym udał się na pieszo w stronę mieszkania. Musiał przejść przez park, a potem prosto w stronę centrum.