Yaoi of Manhattan

- Ta praca cię gorszy, elfie... - stwierdził, robiąc wielce urażoną minę. - Za karę nie ma miodu. - stwierdził, zabierając mu słoiczek z kleistą, słodką mazią. Zakręcił pojemniczek i wlazł na krzesło, po czym postawił go na szafie, która stała w rogu salonu. Co prawda mógł wleźć na tę szafę, ale wolał nie ryzykować tym, że mógłby potem nie zejść. Ze swoim szczęściem mógłby nie zeskoczyć na cztery łapy jak reszta kotów, tylko na założenie czterech szwów do szpitala. - Mwahahahh, nie ma miziania, nie ma miodku! - oznajmił z dumą, kładąc dłonie na biodrach, kiedy już wrócił do Jamesa.

- No i z czym do kotów? - spytał, zarzucając mu ręce na szyję, z lekceważącym uśmiechem na ustach. Przysunął się do niego i delikatnie wpił w wargi chłopaka. - Dużo jesteś w stanie zrobić za słoik miodu? - spytał, unosząc lekko brew z zaciekawieniem. Nic nie wspomniał o tym, że ma jeszcze kilka słoiczków, odłożonych na "czarną godzinę" (czyt. nie ma nic w lodówce? żremy zapasy na zimę!).

Kotołak zastrzygł lekko uszami i uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony tym, co robił James. Jego to zwyczajnie w świecie bawiło.
- Na pewno nie na to, żebyś mnie przyciskał do lodówki. - czerwone ślepia jarzyły mu się teraz wesoło, miał znakomity humor, chociaż na początku zezłościł się na elfa.

- Wolałbym posiedzieć sobie na twoich kolanach i być głaskanym po uszach. Da się to załatwić, czy jestem już za duży na takie zabawy? - spytał z pogodnym uśmiechem.
Elfa traktował jako przyjaciela, nawet jeśli ten swoim zachowaniem momentami sugerował mu jakieś łóżkowe przygody. Kotołak nie lubił aż takich bliskości, nie zaufał jeszcze nikomu na tyle, żeby powierzać mu swój tyłek. Jak na kota przystało był (nie)cierpliwy i wybredny, a przy okazji dosyć ostrożny w sferze dobierania sobie towarzystwa.

- Ale ty jesteś napalony na ten miód. - stwierdził, idąc do po słoik, kiedy już wrócił uśmiechnął się złośliwie pod nosem. - Przez chwilę myślałem nawet, że o nim zapomniałeś, ale jakbyś śmiał! - podał pojemnik z lepką, słodką mazią elfowi, któremu wepchnął się na kolana. Zarzucił mu ręce na szyję i otarł się lekko głową o jego policzek, dopominając się w ten sposób uwagi.

Misiek przez chwilę siedział milcząc, wyraźnie naburmuszony, bo z polikami napełnionymi powietrzem, a przy tym brwiami ściągniętymi w geście niezadowolenia. W końcu wpadł mu do głowy znakomity pomysł. Wyrwał słoik z miodem elfowi i schował go sobie pod bluzkę.
- Nie będzie miodu, bo ty wtedy się nic bardziej zajmujesz niż mną, a on ci nie ucieknie, a ja mogę! - stwierdził na jednym tchu.

Kotołak wydał z siebie ciche miauknięcie, kiedy poczuł delikatne ugryzienie na kocim uchu, którym zaraz potem zastrzygł. Od razu oddał mu słoiczek z miodem i otarł się o ciało elfa z zadowoleniem.
- Pasuje, ale masz się mną zajmować, a nie tylko jeść miód. - stwierdził.