Yaoi of Manhattan

Westchnął spoglądając to na niego, to na siebie. Zmarszczył brwi. Nie lubił tłumaczyć takich rzeczy. No, ale jak trzeba było...
-Śpię na kasie, młody. Za cholerę parę tysięcy mnie nie zbawi, uwierz mi. Poza tym, jak ktoś chce to potrafi. A jeżeli chodzi o to miasto... - Tu rozlożył ręce, jakby chciał pokazać na wszystko dookoła. - To każdy mnie zna. Jakoś się dowiesz. Tylko żadnej forsy.
Wyrwał rękę z jego uścisku, zostawił go w miejscu, uśmiechając sie tylko na odchodne. Wystarczyło spytać jakiegoś geja w Babylonie albo innym klubie o Lucyfera Lincolna, a na pewno podobałby mu jego adres. Był bardziej znany niż te wielkie gwiazdy show biznesu. Poza tym, sam budynek New York Timesa wybodowany był na środku Manhattanu. A Lucyfer jako redaktor naczelny, był niezłą szychą. Łatwą do znalezienia.

Lucyfer nie dawał nikomu zbyt długo ze sobą obcować. Wątpił też, że kiedykolwiek spotka jeszcze tego chłopaka. Pomógł mu. Raz. Jedyny. I na tym miało się zakończyć. Jak zwykle. Choć zazwyczaj był po prostu seks. to był pierwszy raz kiedy zrobił coś tak po prostu. No cóż, nawet jemu zdarzały się dziwne zachwiania. Wsiadł do samochodu i od razu pojechał pod budynek gazety. Wjechał windą na ostatnie piętro, gdzie jako szef szefów miał swoje biuro, a tam rozsiadł się wygodnie na fotelu i czekał aż Emily przyniesie mu dane dotyczące ostatniego spotkania z kontrahentami.
Po południu miał spotkanie z szefami działów: kulturalnego i sportowego. Kiedy już załatwił to co musiał, mógł spokojnie wracać do domu. Tylko zatwierdzi ogólny wygląd wydania jutrzejszego.

Lucyfer skończył w końcu pracę. Podpisał wszystko co musiał, co nadwyrężyło jego nadgarstek dość znacznie. Już wiedział, że gdyby był brzydki i zakompleksiony pewnie zbyt długo nie pociągnąłby na ręcznym. Lepiej jednak radzić sobie innymi sposobami. Inni mężczyźni o wiele lepiej się tutaj sprawowali. Lu złapał swoją marynarkę i wychodząc z gabinetu, narzucił ją sobie na ramiona, wkładając ręce w rękawy. Pożegnał się ze swoją sekretarką, która oprócz tego, że była wścibską, denerwującą babą umiała robić przepyszną kawę. Może dlatego jeszcze jej nie zwolnić? Kompetencja natomiast na pewno nie była jej najmocniejszą stroną. Trudno powiedzieć czy wiek czy skleroza sprawiały, że nigdy nie trafiała do pracy na czas. Denerwujące. Bardzo denerwujące.
Zjechał windą na sam dół. Portierowi przekazał, że jutro będzie później, bo ma do załatwienia sprawy na mieście, co w sumie nie było prawdą, ale nie chciał, żeby do niego dzwoniono. Wyszedł z budynku, a jego wzrok napotkał chłopaka, którego zostawił w szpitalu. W ręce trzymając swoją czarną aktówkę, zassał swoje usta i uniósł pytająco brwi.

Lucyfer był mężczyzną, dla którego żadne przeprosiny, podziękowania czy prośby nie miały żadnego znaczenia. To tylko słowa. Dlatego on sam również nie robił żadnej z tych rzeczy. Nigdy nie dziękował nikomu za nic ani tym bardziej prosił. Przeprosiny również nigdy nie wyszły z jego ust. Jakoś się ludzie już przyzwyczaili.
-Nie ma sprawy - powiedział, ignorując to "podziękować" w jego wypowiedzi. Przybliżył się do niego, pokonując odległość kilku kroków w ciągu niecałych siedmiu sekund, po czym nadal patrzył na niego wyczekująco. - I co, tak tu sobie stałeś, zamurowany, tylko po to żeby mi o tym powiedzieć? Jakież to łaskawe z twojej strony - powiedział, nie mogąc powstrzymać tego kąśliwego komentarza cisnącego mu się na usta. Już taki był. Złośliwość i cynizm były czymś co od niego nie odstępowało. Nie dało się tego wykluczyć z Lucyferowego żywota. Może dlatego ludzie podchodzili do niego z takim dystansem. No, chyba że chodziło o seks.

Machnął na niego ręką, uśmiechając się szerzej.
-Jesteśmy kwita. Niczego nie jesteś mi winien. A teraz wybacz. Mam zamiar jechać do domu i upalić się w trupa, żeby zapomnieć, że dzisiaj o mało nie zarysowałem swojego słonka... - powiedział, wyglądając obecnie całkiem uroczo z tym uśmiechem, delikatnie przygryzioną wargą, potarganymi przez wiatr włosami. Rzadko kiedy wyglądał w ten sposób. Częściej miał w sobie coś drapieżnego, niżeli... uroczego.
Lucyfer oczywiście mógłby coś od niego chcieć. Ale jedyną rzecz jaką chciał od mężczyzn był seks. A seks w tym wypadku nie wchodził w grę. Czułby się, jakby wziął sobie dziwkę. W końcu zapłacił. I za to ten chciał mu się odwdzięczać. Poza tym, chłopak czułby się zobowiązany. A jeżeli są jakieś zasady Lucyferowe, to na pewno jest nią prawo wyboru. Do niego się przychodzi, kiedy się czegoś chce, nie dlatego, że jest się do tego zmuszonym.

Nie obdarzył już chłopaka kolejnym spojrzeniem. To byłoby za dużo dobroci z jego strony jak na jeden dzień. Czy miesiąc. Czy rok. Czy całe jego dotychczasowe życie. Wyjął z kieszeni kluczyki i otworzył swój samochód, przesuwając palcami z czułością po masce. Lucyfer przywiązywał się bardziej do przedmiotów niż do ludzi. Do auta, do swojej zapalniczki, do mieszkania... A ludzie? Ci odchodzili. Te rzeczy zostawały z nim na zawsze. Kiedy dojechał do domu, pierwsze co zrobił to wziął prysznic. Pozwolił sobie na godzinę spędzoną pod wodą, delektując się jej lekkością i przyjemnością. Potem, obwiązany ręcznikiem w pasie, usiadł na kanapie z jointem i, odchylając głowę do tyłu, palił go, modląc się by ta chwila upojenia trwała wiecznie.

Chwila upojenia nie trwała jednak wiecznie, a kiedy się skończyła Lucyfer postanowił wyjść gdzieś. Ubrał na siebie jeansy i czarną koszulę, po czym na pieszo udał się do najbliższego baru. Ten nosił nazwę Lilith i był całkiem przyjazny. Usiadł przy ladzie, zamawiając u barmana bourbona. Cóż, może chociaż uda mu się zapomnieć o tym dzisiejszym dniu, który był beznadziejny. Stracił parę tysięcy zielonych, nie znalazł nikogo na noc i do tego jeszcze bolała go głowa.

Sączył powoli swojego drinka, obserwując znanego już sobie barmana (dziewiętnaście centymetrów, tak z przymrużeniem oka). Usłyszał po raz trzeci tego wieczora, że on bardzo chętnie wróci z nim do domu, ale Lucyfer odmawiał. Nie podobało mu się za ostatnim razem. Poza tym, dwa razy z tym samym mężczyzną? Nie. Musiałby być jakiś specjalny. A w tym barmanie nie było nic specjalnego. Podsunął sobie popielniczkę. Zapalił końcówkę papierosa, filtr wsuwając do ust. Pozwolił by rakotwórcza substancja rozeszła się po jego płucach. Lubił to uczucie. Lubił wiedzieć, że własnie robi coś, co może go uśmiercić. I robi to własnowolnie. Był panem swojego życia. Lucyferem Lincolnem. Niepowtarzalnym, jedynym...