Yaoi of Manhattan

- Nie wiem czy wspominałem, ale jestem fotografem. Konkretniej to zajmuję się zdjęciami modowymi. W skrócie nic innego nie robię tylko pstrykam dla Vougeów czy robię kampanie dla większych marek. Wiąże się z tym kilka mniej i bardziej miłych spraw. Jak na przykład te cholerne modelki. Raz mi się jedna wpakowała do łóżka, a miesiąc później zostałem oskarżony o seks z nieletnią - mówił szybko, bez najmniejszego skrępowania. - W każdym razie okazało się później, że te szesnaście lat ukończyła chyba dzień przed stosunkiem i tak, ku irytacji i złości znajomych, nigdy nie zostałem pedofilem. Smutne, nie? - parsknął śmiechem.

- Wobec tego proponowałbym się zbierać - wstając od stołu, uporządkował stojące na blacie naczynia. Wyciągnął z kieszeni spodni kilka dolarów. Skromny napiwek, ale chyba liczy się gest. W każdym razie tak sądził całe swoje dotychczasowe życie. - A ty czym konkretnie się zajmujesz? No oprócz szkicowania, bo to chyba nie jest twoje główne zajęcie. Chyba że się mylę.
Nie czekając na chłopaka, wyszedł z lokalu, wydusiwszy z siebie ciche do widzenia. Przystanął przy murku i odpalił papierosa. Podniósł głowę, by spokojnie móc obserwować sylwetkę niebieskowłosego, odprowadzając go od wzrokiem od wejścia do kawiarni.

- Dobre zajęcie, choć chyba wymagające. W sensie spora konkurencja, trzeba być na prawdę utalentowanym żeby się przebić. A i dużo kasy z tego chyba też nieba. No oczywiście jeśli nie jesteś jakimś pieprzonym van Goghiem - westchnął, ruszając w niesprecyzowanym kierunku. Swego czasu, jeszcze na studiach zdarzało mu się współdzielić mieszkanie z początkującym artystą i raczej doświadczenie to nie pozostawiło dobrych wspomnień. Rozlane po podłodze farby, wszechobecne włosie od pędzli. Nie, Markovich zdecydowanie lepiej czuł się w środowisku fotografów. - Co teraz robimy? Mam kupę czasu i chciałbym jakoś go zmarnować. Wymigiwanie się od pracy to część mojego wizerunku.

- Zwykle wolę, żeby wszystko po prostu wyszło spontanicznie. Nie cierpię planowania, ustalania i innych tego typu pierdół, i tak zwykle się z nich nie wywiązuje. W każdym razie w życiu prywatnym, bo w zawodowym daleko bym z takim nastawieniem nie zaszedł - lekko speszony, wzruszył ramionami. - Czasem lubię po prostu wyjść z pracy i iść dokąd mnie nogi nie zaprowadzą. Można powiedzieć, że jestem wolnym ptakiem wyzwalającym się z szarzyzny dnia codziennego, choć nie do końca jestem pewien trafności tej metafory - parsknął śmiechem, dogaszając peta podeszwą buta. - Także proponuję poddać się tej kreatywnej passie. Gdzie idziemy... prawo? Lewo? W ścianę?

- E no, takiej postawy też cholera nie lubię! Trzeba w życiu mieć trochę zdecydowania. Tak jak pisało w Biblii, bycie letnim jest najgorszą rzeczą pod słońcem! - westchnął teatralnie. No cóż, Markovich średnio przepadał za ogółem narodu amerykańskiego i jego wszechobecną ignorancją. Jego przedstawicieli starał się gnoić przy każdej lepszej okazji, jak chociażby teraz. Szczerze wątpił, że chłopak zna treść Pisma Świetego. Z początku ten brak podstawowej wiedzy strasznie go dziwił, trochę irytował. Przeciętny Amerykanin zdawał się znać tylko i wyłącznie drogę do najbliższego McDonalda. Kosma nawet będąc Żydem i tak doskonale znał treść Nowego Testamentu. Swego czasu był zbłąkaną owieczką i szukał jakiejś odpowiadającej mu religii. - Dlatego, Słońce moje drogie, czasem trzeba wyjść ze swojego mieszkania. Jak na przykład teraz. Potraktuj to jako wycieczkę krajoznawczą. Cóż za dziwne czasy nadeszły skoro emigrant musi oprowadzać po mieście rodowitego nowojorczyka? - pach, kolejny przykład amerykańskiej ignorancji.

[No i z Markovichem zgadzam się w 100%. Kanada rlz!]

- A czy w tej kwestii religijność ma jakieś większe znaczenie? Czy koniecznie musisz być lekarzem, by wiedzieć, jak masz się zachować w przypadku skręcenia kostki? - wzruszył ramionami, poprzestając na o dziwo jednym przykładzie. Kosma zawsze miał swoje zdanie i bronił go niczym lew, nawet w świetle racjonalnych argumentów innych osób. - Jak to nie miałeś okazji? Raczej bym powiedział, że ci się dupy nie chciało ruszać... - zaczął, ale usłyszawszy słowa chłopaka, nagle przerwał. - Albo z resztą nie ważne, teraz masz świetną okazję - mruknął, obracając się o kąt stu osiemdziesięciu stopni i ruszając w przeciwnym kierunku. Tej części Manhattanu też chyba dobrze nie znał. Jak to się dobrze złożyło.

[dobranoc]

Markovich nie był osobą jakąś specjalnie stałą w swoich przekonaniach. Wręcz przeciwnie, był słynny ze swojej zmienności. Ciężko było cokolwiek z nim ustalić, gdyż swoje zdanie zwykł zmieniać sto razy na minutę. Nie lubił możliwości wyboru, gdyż zawsze oznaczała utratę. A Kosma nie lubił sobie odmawiać, niezależnie czy dotyczyło to ilości spożytego alkoholu (co zwykle kończyło się tragicznie) czy rzeczy codziennych i prostych, ot jakiegoś szaleństwa raz na czas.
- A czy to na prawdę takie ważne? - uśmiechnął się szeroko, wpatrując się w koniec ulicy. Jakimś dziwnym trafem obecność chłopaka działała na niego pozytywnie. Markovich dawno nie miał już tak dobrego humoru. - Tu nie chodzi o cel, tu chodzi o samą drogę, pokonywanie własnych słabości... czy jakoś tak. Nie wiem, nigdy nie byłem jakimś wybitnym znawcą literatury. Właściwie to prócz fotografii nie znam się na niczym konkretnym, jakoś specjalnie pożytecznym - wzruszył ramionami. - Powiedz mi tylko, gdzie miałbyś ochotę pójść. Nigdy tam nie byłeś, ale od zawsze miałeś cholerną ochotę tego wypróbować. No błagam cię, musisz mieć takie miejsce!

[dobrywieczór, z góry przepraszam na wszelakie potencjalne błędy, ale w ramach protestu nie zamierzam ich sprawdzać]