Yaoi of Manhattan

Lubił patrzeć na twarze mężczyzn, kiedy się z nimi pieprzył. Lubił widzieć na nich rozkosz i pożądanie. Lubił ich słyszeć. Dlatego właśnie seks był taki niezwykły, bo pokazywał prawdziwą twarz człowieka. Na przykład teraz, widać było, że Lucyfer Lincoln w rzeczywistości jest identycznie taki sam jak podczas stosunków. Gorący i rozpalający do czerwoności. Złośliwy, bo co chwilę specjalnie zwalniał ruchy, żeby trochę się z nim podroczyć. Cyniczny, przygryzając ten jego język, żeby uniemożliwić kolejne ruchy. Lubiący sprawianie rozkoszy, poprzez trafianie w prostatę. Cały Lu.

Widząc to jego zachowanie, usmiechnął się do siebie samego. Wiedza, że doprowadza kogoś do szaleństwa sprawiała mu satysfakcję. On również był blisko, jednak dało się to wyczytać tylko ze sposobu w jaki teraz w niego wchodził, choć oczywiście nie dało się domyślić, że akurat to zwiastuje. Szybkie, mocne, dostane, brutalne ruchy. Agresja przy seksie nie była niczym nowym. Była czymś co lubił, co było mu potrzebne. Odchylił głowę do tyłu mocniej, wiedząc, że zaraz dojdzie.
[Zapomniałam xD Sorki. W każdym razie cieszę się, że Ci się udało ;D ]

To, że doszedł tylko wzmocniło jego przyjemność. Chociaż obspermił mu tors. Wygiął plecy w łuk, ręce trzymając za sobą. Doszedł w nim, otwierając szerzej usta, wydając z siebie jeden, pojedynczy jęk. Sapnął cicho, kiedy było już po wszystkim. Wyszedł z niego i zsunął gumkę ze swojej męskości. Wrzucił ją do kosza na śmieci. Bez słowa ruszył pod prysznic. Potrzebował go teraz. Nogi jeszcze odrobinę się pod nim uginały, ale spokojnie doszedł pod wodę, gdzie zmył z siebie spermę jak i cały pot.
[Budowa atomu, yeey! Electrons, Protons, neutrons, nucelus, mrr]

-Zamknij za sobą drzwi - powiedział, podchodząc do barku. Wyciągnął z niego butelkę Danielsa. Nie bawiąc się w żadne kieliszki, przechylił butelkę do góry dnem i pozwolił, żeby trunek wleciał do jego ust. Zacisnął na chwilę powieki, po czym odstawił alkohol na bok. Spojrzał na Dantego, zastanawiając się czy specjalnie tak długo zakłada trampki. Z drugiej strony, jemu również zajmowało to trochę czasu.
[Nie lubię xD A spróbuj lubić po angielsku. Mogiła.]

[Kurcze, nie mam pomysłu! Wysil mózgownicę, o! To taki rozkaz xD]

[Dobrze jest, pomysł ciekawy! xD]
Zaproszenie dla gościa honorowego leżało u niego w szufladzie już przez długi czas. Prawie kompletnie o nim zapomniał. Zapewne, gdyby nie jego sekretarka (która jedyne czego nie psuła to kawa) to wcale, by tam nie poszedł. W piątek po południu jednak usłyszał to ciche pukanie, a następnie pytanie czy ma odpowiedni garnitur na jutrzejszą galę. Odpowiedział, że tak. Mimo to zrobiło mu się naprawdę gorąco. Kompletnie nie pamiętał o tym, że miała odbyć się na impreza! A było to zdecydowanie drugie najważniejsze spotkanie roku. Pierwsze organizował on sam. Teraz jednak był gościem honorowym i musiał iść. Do tego poproszono go aby wygłosił główną mowę, na temat? No właśnie. Nawet mu nie powiedziano. Będzie musiał improwizować. W sumie podejrzewał, że chodzi o jakąś nagrodę dlatego w głowie ułożył sobie mniej więcej jakieś podziękowania, w których nie musiałby użyć słowa "dziękuję". Jak się okazało, nie było to wcale takie łatwe, jak mu się wydawało.
Garnitur jednak rzeczywiście miał. Założył na siebie ten najlepszy, najdroższy, najlepiej dopasowany. Szyty na miarę. Kosztował więcej niż roczna pensja przeciętnego robotnika. A może i polityka? W każdym razie naprawdę dużo szmalu. Spojrzał w lustro, wysilając się na uśmiech. Dobra, nawet sztuczny wyglądał przekonywującą. Poza tym, prezentował się idealnie. Przystojny, młody, elegancki, z typową dla siebie nonszalancją. W zamówionej wcześniej limuzynie zajechał pod wykupioną salę (trzydzieści cztery procent ceny zapłacił sam Lucyfer, choć sam nie wiedział dlaczego miałoby to mu pomóc. Tak jednak twierdzili jego kontrahenci). Sam. Ludzie przyzwyczaili się, że zawsze przychodzi na takie imprezy bez osoby towarzyszącej. W sumie nie przypominał sobie, żeby jednak kiedykolwiek go o to zapytano. I bardzo dobrze. Wszedł na salę, odbierając od kelnera lampkę szampana. Nienawidził szampana. Ciekawe jednak, że w takich miejscach uważają go za coś niezwykle wykwintnego. On, na własnych imprezach serwuje wino. Nikt nigdy nie narzekał, a zabawa po północy nie była już tak drętwa. Po chwili podeszli do niego dwaj panowie, którzy zaczęli rozmawiać z nim o typowo technicznych zagadnieniach dotyczących wydawania gazety. Lucyfer odpowiadał im w spokoju. Kiedy już myślał, że uda mu się uciec od tego, zatrzymała go kobieta, która zapytała czy to on nie jest przypadkiem tym redaktorem naczelnym New York Times. Powiedział, że i owszem, a ona uścisnęła mu dłoń, mowiąc że bez tej gazety jej życie byłoby puste. Jeżeli tak puste jak ona, to miałaby się czym martwić, pojawiło się od razu w lucyferowej głowie. Przeprosił ją na chwilę, po czym udał się na taras. Bogaci ludzie potrafili być męczący.
-Thomas na pewno ma z tym takie same problemy jak ja - powiedział, słysząc jak jakiś chłopak gada sam do siebie. Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech.
[Okej, mi też coś za dużo wyszło, lol xD]

-Te spotkania są odrobinę... sztywne - powiedział, krzywiąc się nieznacznie. Podszedł do niego bliżej, opierając się przedramionami o balustradę. Spojrzał na ciemne niebo. - Robisz tu za katering? - zapytał po chwili, patrząc na niego znacząco. W sumie nie wyglądał przecież na żadnego biznesmena ani ważną osobistość, a ostatnio kiedy się widzieli stał za barową ladą. No prawie, ostatnio. Ostatnio to leżał pod nim... - Dzisiejsze wyżyny schodzą na psy, jeżeli nie stać ich na porządną obsługę, tylko szukają po barach... - odparł, opierając się tyłem o barierkę. Wyszczerzył do niego zęby. Jego humor był aż nadto cyniczny.
[Ba, że tak! No bo jak nudno, to trudniej się produkuje coś zjadliwego oO]

Ostatnio edytowany przez Lucyfer (2012-05-14 16:30:53)

Tak, pojęcia nie miał kim był jakiś tam Roth. Wiedział, że ten chłopak tutaj ma imię na D, chyba. A przynajmniej tak mu się wydawało. Nie no, na pewno na D. Brzmiało mało amerykańsko. Przeczesał włosy palcami, po czym poprawił swój krawat. Nie mógł sobie nawet zapalić, bo musiał utrzymywać, że tego nie robi, a przynajmniej tutaj, gdzie wszyscy musieli uchodzić za dobrze odżywiających się, wolnych od używek bogaczy. Czyt. nuda.
-Nie powiem, żebym ja się przyzwyczaił - odparł po chwili. W sumie już dawno powinien przywyknąć do tych sztywnych nasiadówek, kawioru, szampana i ciągłych rozmów o polityce i religii. Jakoś mu nigdy nie wychodziło. Zazwyczaj starał się urwać przed końcem.
[No i całkiem nieźle Ci poszło!]