Yaoi of Manhattan

-Boli? - Uniósł brwi w zdziwieniu. - Nie powinno, dostajesz morfinę. Zwiększę dawkę - dodał po chwili, wyciągając dłoń w stronę urządzenia obok jego łóżka. Przesadzić nie mógł, bo raczej nie chciał tu martwego elfa, jednak kilka jednostek powinno mu pomóc.
-Nie wiem czy pamiętasz, ale miałeś wypadek. Autobus, którym jechałeś zderzył się z ciężarówką - powiedział, starając się przekazać wszystkie ważne informacje, w sposób, który by go nie przestraszył. Jego łagodny głos był kojący, więc nie wzbudzał zbyt wielkich emocji. Całe szczęście. - Jedno żebro przebiło lewe płuco, a w prawej nodze została uszkodzona tętnica szyjna. Mięsień górnej kończyny również ucierpiał, skąd te bandaże.
Przez chwilę mu się przyglądał, jakby chcąc wiedzieć czy ten go rozumie, czy na pewno wie o czym mówi. Wydawało się, że wszystko gra, więc mówił dalej:
- Patrz na mój palec - odparł po chwili, chcąc sprawdzić inne części mózgu. Operacje zawsze wiązały się z powieleniami, co warto było sprawdzić, by uniknąć problemów. Przesunął palcem przed jego twarzą. Najpierw w lewo, potem w prawo i znów w lewo, rejestrując, że chłopak na szczęście nie ma większego problemu z wiedzeniem za nim wzrokiem. Uśmiechnął się, po czym złapał za kartonik przyczepiony do brzegu łóżka, by dopisać na nim ważne informacje na temat stanu pacjenta. Odwiesił go na miejsce i przysunął sobie krzesło.
- Zlecę jeszcze parę badań. Tomografia głowy oraz płuc powinny wystarczyć. Chociaż dla pewności zbadam jeszcze krew na obecność metali ciężkich - powiedział. Mówił spokojnie, by chłopak mógł wszystko zarejestrować. Złapał go za rękę, by dodać mu otuchy. Był znakomitym lekarzem. W końcu w jego interesie zawsze leżało dobro pacjenta. - Będzie dobrze.

[Pf, pomyłka, miała być tętnica udowa. Zawsze mi się to cholerstwo w końcu pomyli oO Załóżmy jednak, że lekarze nie mylą się przy nazwach tętnic, jeżeli można.]
-Tomograf to takie urządzenie, do którego wjeżdża się w pozycji leżącej i aparat robi zdjęcia miejsc, które nas interesują. Trzeba leżeć nieruchomo, ale jest całkowicie bezbolesne - zapewnił. W sumie tomografia była jednym z najmniej szkodliwym badań. Nic nie bolało, nic nie trzeba było pobierać. Gorzej, jeżeli ktoś miał klaustrofobię i nie lubił małych pomieszczeń. Wtedy trzeba było się jakoś przemóc i mieć zamknięte oczy.
-Tak, obiecuję - dodał po chwili z serdecznym uśmiechem. - Wszystko będzie w porządku.

-To szpital. Nie powinno być tutaj żadnych alergenów - powiedział. Wiele osób skarżyło się na surowy wystrój, jednak gdyby nie to, połowa pacjentów dostałaby wysypki albo wstrząsów anafilaktycznych, tylko dlatego, że ktoś postanowił położyć w pokoju kwiaty. Nie, to nie wchodziło w grę. Chłopak dużo gadał, a to znaczyło, że miał się już lepiej. Gadatliwość zawsze służyła rekonwalescencji.
-Zaraz powiem siostrze, żeby przyniosła Ci obiad - powiedział. W sumie zbliżała się pora obiadowa, więc i tak wszystko powinno być gotowe.

-Takie bez kwiatów, też mogą być alergenem - powiedział, wstając z krzesła. Miał zamiar iść do kuchni i powiedzieć jednej z kucharek, by przyniosły obiad do pokoju chłopaka. Sam chciał zapisać go na tomografię, a także zajrzeć do innych swoich pacjentów. Zazwyczaj kontaktował się ze swoimi pacjentami z onkologii. Tam miał wielu znajomych, którzy użyczali sobie jego ramienia, jako podparcia, które było im potrzebne, bo uzyskaniu informacji o chorobie. W tej części szpitala, ludzie byli praktycznie zdrowi, nie potrzebowali go.
-Nie wiem, ale zaraz ktoś Ci coś przyniesie. Ja jadam w stołówce, więc nie dostaję tego samego - wyjaśnił, a na jego twarzy pojawił się życzliwy uśmiech, mimo że gadatliwość chłopaka, wcale nie działała na niego kojąco. - Diego - odparł po chwili. - Diego Malave.

-Muszę zajrzeć do innych pacjentów, ale jeżeli chcesz, mogę wpaść później - powiedział, unosząc kącik ust w życzliwym uśmiechu. Nie potrafił być niemiły czy nietaktowny. W jego naturze leżała ta swoistość w czynach, przejawiająca się dobrocią, trudną do zmącenia. W jego mniemaniu i tak był jeszcze za mało dobry, bo wciąż nie był tym cholernym człowiekiem.
-Tak, wiem jak masz na imię, Jamie - mruknął, odrobinę rozbawiony, przesuwając palcami po stetoskopie zawieszonym na jego szyi.

-To? - zapytał, odrobinę zdziwiony, że chłopak nie wie. Chyba nawet dzieci w przedszkolu były w jakiś sposób przyzwyczajone do widoku stetoskopu. - Tym bada się drogi oddechowe, przyrząd do osłuchu.
Zdjął urządzenie z szyi i podał je chłopakowi. Gdyby był normalny, dałby mu pewnie swoją klatkę piersiową do osłuchania. W tych okolicznościach nie chciał dać mu poznać, że jest wampirem, że nie ma serca, które mogłoby bić, a jego płuca są niejako puste i nie potrzebują tlenu...

-Nie, tym słucha się oddechu, czyli nasłuchuje się płuca. Chociaż serce też słychać.
Słysząc kolejne słowa chłopaka, automatycznie odskoczył, bojąc się, że ten bez pytania przyłoży do niego urządzenie. Zmieszał się odrobinę, stojąc już pod ścianą.
-Może innym razem – dodał, by choć w tak durny sposób zatuszować swoje zachowanie.