Yaoi of Manhattan

Dwóch, średnio napakowanych chłopaków powoli zmniejszało odległość między nimi, a chłopakiem. O dziwo, Lucyfer nawet nie znał jego imienia. W sumie, nie powinno go nawet obchodzić co się tam stanie. On jednak, pchany chyba przez własne wspomnienia, przez to, co działo się w jego życiu parę, a nawet i paręnaście lat temu. Chłopak upadł, a Lucyfer zauważył tylko to spojrzenie którym obdarzyli się chłopacy. Nie był w stanie usłyszeć, co powiedzieli do tego biedaka, kiedy znaleźli się nad nim. Przyspieszył. Po chwili znalazł się już na tyle blisko, by było go słychać.
-Może tak jednak zajęlibyście się kimś innym, co? - zapytał, patrząc na nich pytająco.

Lucyfer zbliżył się bardziej, obchodząc ich dookoła. Złapał chłopaka z baru za ramię i pociągnął go w swoja stronę, obejmując go ramieniem. Spojrzał na nich swoim specjalnym spojrzeniem, mówiącym, że jest ponad nimi.
-Naprawdę chcecie skrzywdzić niewinną ciotę, która ledwo trzyma się na nogach? - zapytał, unosząc pytająco brwi z prawdziwą nonszalancją. W prawdziwe, wcale tak o tym chłopaku nie myślał. Chciał jednak pozbyć się tych dwóch. - Musicie być bardzo zdesperowani...

Lucyfer od razu poczuł jak chłopakowi sztywnieją mięśnie. Westchnął, gdy tylko ten ruszył w kierunku, tylko jemu znanym. Oh, domyślił się o co chodziło. O jego słowa.
-Przepraszam Panie Wrażliwy, że trochę nazmyślałem, żeby uratować twój tyłek - powiedział na tyle głośno, by go usłyszał, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku samochodu. Pokręcił głową. W sumie, niepotrzebnie się pchał, żeby mu pomóc. Następnym razem sobie odpuści.

Lucyfer zatrzymał się w miejscu i powoli odwrócił się w stronę chłopaka. Na jego twarzy nie widać było żadnych emocji. Nic też nie czuł, więc w końcu pokazywał to, co działo się naprawdę.
-Miłego dnia - powiedział, przechylając lekko głowę na bok, po czym uniósł delikatnie kącik ust. Odwrócił się na powrót i ruszył w swoją stronę. Lincoln po prostu nie dziękował, nie przyjmował podziękowań. Nie przepraszał i przeprosin nie przyjmował...

Wrócił do domu i, o dziwo, sam. Nie miał ochoty na towarzystwo, dla tego po prostu wziął sobie butelkę Danielsa i rozłożył się na kanapie. Jego mieszkanie było ogromne. Dla jednej osoby niczym pałac. On jednak nie mógłby mieszkać gdzie indziej. To był jego loft. Jego królestwo.
Następnego dnia, w niedzielę, miał zamiar wrócić do tego baru, co ostatnio. Chciał spotkać tamtego blondyna, który ostatnio uciekł mu z kimś innym.

Wszedł do baru, tym razem ubrany w granatową koszulę z krótkim rękawem. Było ciepło. Nie wziął samochodu, jednakże miał zamiar wrócić taksówką, więc nie martwił się zbytnio o to czy zmarznie w nocy. Ktoś go na pewno ogrzeje. Gdy tylko znalazł się w środku od razu zarejestrował, że blondyna nie ma. Westchnął cicho i ruszył w kierunku długiej lady barowej. Nie rozglądał się już dookoła. Skupił się tylko na barmanie, który odwrócony do niego przodem, już był gotowy go obsłużyć.
-Dzisiaj piwo - powiedział tym seksownie zachrypniętym barytonem.

Słysząc głos, który chyba skądś już znał, odwrócił głowę w kierunku z jakiego dobiegał. Rzeczywiście, znał. No, o ile można użyć tego słowa w przypadku opisania relacji, jaka nastąpiła poprzedniego dnia pomiędzy nimi.
-Muszę Cię zawieść. Dziś nie wziąłem samochodu - powiedział, wzruszając ramionami w teatralnym, przepraszającym geście. On chyba nie potrafił być miły. Nie, to już nie byłoby ten sam Lucyfer!