Yaoi of Manhattan

To on, Diego Malave.
To on, trzydziestolatek od ponad pięciuset lat.
To on, mieszkaniec Nowego Yorku.
To on, posiadacz apartamentu w samym centrum.
To on, Anglik z pochodzenia.
To on, wampir po zmroku.
To on, chirurg i onkolog za dnia.

Kiedy dla własnej zachcianki zatraciłem wszelkie świętości, czułem tylko i wyłącznie euforię. Czy to znaczy, że byłem zły?

Nieśmiertelność. Nieśmiertelność. Nieśmiertelność. Powtarzana w mojej głowie niczym mantra, w końcu stała się obsesją. Całymi dniami szukałem sposobu, bym mógł żyć wiecznie. Zacząłem od ksiąg, w których pisano o różnych ziołach, które mogą wydłużyć życie, jednak to wcale mnie nie pociągało. Nie chciałem być stary. Miałem być młody, piękny – już na zawsze. Zmieniłem taktykę. Spotykałem ludzi, którzy uważali się za okazy bożej łaski, posiadających specjalne umiejętności. Niestety, żaden z nich nie miał pojęcia, co może dać mi upragnioną nieśmiertelność. W końcu, kiedy mój ojciec zachorował, wysłano mnie do południowej części Anglii do zielarki, która miała pomóc mu wyzdrowieć. Zrezygnowany, prawie całkowicie pozbawiony nadziei postanowiłem zapytać ją czy nie wie może czegoś na ten temat. Najpierw kazała mi się wynosić, zaklinając na Boga, mówiąc, że jestem przeklęty. Dopiero potem, kiedy pokazałem jej pieniądze, przyznała, że zna kogoś kto może mi pomóc. Kompletnie zapomniałem o umierającym ojcu, liczyła się tylko moja obsesja. Z mężczyzną o imieniu Nicolas de Lenfent po raz pierwszy zobaczyłem się kilka dni później. Nie powiedział mi kim jest. Zaoferował pomoc, obiecał nieśmiertelność, nie chciał pieniędzy. Zgodziłem się. W końcu, dlaczego miałbym odmówić, skoro szansa na życie wieczne sama pchała mi się w ręce? Całą resztę pamiętam jak przez mgłę. Ugryzienie, ból, złamany kark. Kiedy się obudziłem, Nicolasa nie było, a ja leżałem nagi w polu. I mimo zimy, mimo negliżu, wcale nie czułem zimna. Zamiast niego, na pierwszy plan wysunął się głód. Spostrzegłem idącego w stronę miasta żołnierza. Na początku chciałem tylko zapytać go o jakieś pożywienie, ale kiedy tylko znalazłem się blisko niego, nie mogłem się powstrzymać. Po chwili czułem już na wargach krew młodego mężczyzny. Zabrałem jego ubrania i uciekłem. Jedyne co czułem to radość. Radość z życia. Radość z zabijania. Radość z posiłku.

Kiedy zdałem sobie sprawę, że popełniłem błąd, było już za późno. Chciałem płakać. Tylko, że i to nie było mi już dłużej dane.

Od tamtej pory poruszałem się tylko nocą. Każdą kolejną spędzałem z inną kobietą lub mężczyzną, by w końcu zabić, wyssać krew. Zapomniałem o swoim starym życiu. Miałem nowe, lepsze, wieczne. Pewnego dnia zawędrowałem – całkiem niechcący – w rodzinne strony. Korzystając z okazji poszedłem do swojego dawnego domu. Zapukałem do drzwi, jednak nie doczekałem się żadnego z moich rodziców. Zamiast nich otworzyła mi nieznajoma kobieta. Na moje pytanie o ludzi, którzy tu mieszkali, powiedziała tylko, że oboje nie żyją. Trudno powiedzieć czy przejąłem się tą informacją. Zaakceptowałem ją i ruszyłem dalej. Biegłem przed siebie, bez żadnych przystanków, przez wiele kilometrów. Zatrzymałem się dopiero na północy kraju, gdzie osiedliłem się na następne trzy lata. Wtedy, ukrywając się przed światłem słonecznym, zdałem sobie sprawę, że zostałem na świecie całkiem sam. Dotarło do mnie, że ojciec zmarł po tym jak wydałem pieniądze, żeby dowiedzieć się czegoś o Nicolasie, zamiast wrócić z lekami. Po raz pierwszy od przemiany miałem poczucie winy. Tak jak i głód, i pożądanie, to uczucie również było nasilone. Nie dawały mi żyć. Przez wiele dni nic nie jadłem, nie ruszałem się z miejsca, próbując ze sobą skończyć na wszelkie możliwe sposoby. Bez skutku. Wtedy zrozumiałem, że nieśmiertelność to żaden zaszczyt, to przekleństwo.

Nawet jeżeli nie jestem w stanie naprawić swoich błędów, to zrobię wszystko, by zaspokoić to cholerne poczucie winy.

Następne stulecie było dla mnie katorgą. Uczyłem się samokontroli, próbując zapanować nad głodem. Wystawiałem samego siebie na przeróżne pokusy, a każda kolejna stracona szansa była nowym czynnikiem motywującym do dalszej pracy. Zacząłem odkładać pieniądze, edukować się w różnych dziedzinach. Nauczyłem się wielu języków, skończyłem najlepsze uczelnie. Nic jednak nie wypełniało pustki w moim niebijącym już sercu. Do czasu. Kiedy doszedłem do wniosku, że jestem gotowy, by pracować między ludźmi, jako kolejny kierunek studiów wybrałem medycynę. Najpierw chirurgia. Dopiero jakiś czas później onkologia. Zatrudniłem się jako lekarz w małym szpitalu, uciekając stamtąd prawie zawsze, gdy ktoś przyszedł z poważniejszą raną. Po kolejnych stu latach zacząłem nad tym panować. Wyjechałem do Ameryki i tam wykształciłem się na chirurga. Zmieniłem się. Nigdy więcej nie zabiłem człowieka. Owszem, piłem krew, jednak tylko tyle, by zaspokoić najważniejsze potrzeby. Potem zawsze zmieniałem swoim ofiarom pamięć. Robiłem wszystko, by odpokutować swoje grzechy. I mimo że, wiele razy chciałem zostawić za sobą to nędzne życie wśród ludzi, odejść gdzieś na pustkowie i powoli zdychać, to nigdy nie potrafiłem się na to zdecydować. Tłumaczyłem to sobie jednym prostym faktem: bardziej przydam się tutaj. Uratowałem wiele istnień od zagłady, od śmierci; robiłem wszystko, by każdy, kolejny ludzki dzień był choć odrobinę lepszy. A kiedy wydawało mi się, że moje sumienie jest już choć trochę zaspokojone, w moim życiu na nowo pojawił się Nicolas, siejąc dookoła zło, któremu nie mogłem zapobiec. Wtedy właśnie, moja misja zaczęła się od początku.

Umiejętności:
10 – siła
5 – regeneracja
5 – manipulacja wspomnieniami/uczuciami

Ostatnio edytowany przez Diego (2012-06-13 23:09:43)